Archive for month: listopad, 2023

Witaj Miłości !! Witaj nasz Zbawicielu, Witaj Królu Wszechświata. Witaj Boże Żywy, któryś prawdziwie zmartwychwstał i jesteś obecny z nami w tej Hostii, w tym małym białym kawałku chleba, który jesteś łamany codziennie na ołtarzach całego świata przez kapłana, w którego wstępujesz podczas przeistoczenia. I umierasz za nasze grzechy, aby dać nam Siebie, abyśmy już nie pragnęli, nie pragnęli niczego innego, nikogo innego tylko Ciebie. Bo to my, Chlebie Żywy łamiemy Ciebie codziennie, w każdej sekundzie, na całej ziemi;  przez  każdego z nas – przez nasze grzechy, zabijamy Ciebie naszą myślą, czynem i zaniechaniem. A Ty Panie Jezu, mimo naszej grzeszności, mówisz:  To nic, Kocham  Cię. Przyjdź do mnie w sakramencie pojednania. Mówisz: Przyjdź  a Ja dam Ci życie. I Dlatego nasze serca przepełnione są radością i wdzięcznością, że możemy tu być, że możemy czuwać wraz z całym dworem niebieskim u Twoich stóp Panie Jezu; że możemy towarzyszyć Ci w Ogrójcu i wynagradzać Tobie opuszczenie przez apostołów. Dlatego, prosimy Cię Jezu, uzdolnij nas do modlitwy, uzdolnij nas do miłości. Obdarz nas łaską czuwania przy Tobie, nie pozwól nam usnąć!!

Panie Jezu, nie patrz na naszą nędzę, na nasz brak miłości i pełnego  zaufania Tobie, nie patrz  na marność naszych uczynków, ale przez swoją nieustanną miłość do nas, przez swoje nieustanne ofiarowanie siebie na ołtarzach całego świata  podczas Eucharystii – uświęć nas do modlitwy wynagradzającej  Tobie wszelkie grzechy świata, a w szczególności grzech apostazji, którego skutkiem jest ekskomunika i odrzucenie Boga – w Trójcy Jedynego, odrzucenie Twojej miłości i  Ofiary Krzyża Syna.

Przyjmij Panie Jezu, w zjednoczeniu z Twoim Boskim cierpieniem, każde uderzenie naszego serc, każdy nasz oddech, każde nasze zranienie od momentu naszego poczęcia do chwili obecnej na przebłaganie  wszelkiego zła wyrządzonego Tobie – Panie nasz. Panie Jezu, przychodząc  dziś tutaj do Ciebie, mówimy wszyscy :TAK, mówimy: Fijat. Zgadzamy się na połączenie się z Tobą w ofierze, wyrażamy zgodę na czuwanie przy Tobie.

Panie Jezu, zostawiamy za drzwiami tej świątyni, wszystkie nasze prośby, troski,  pragnienia, nasze rodziny. Stajemy przed Tobą ogołoceni. Ubrani tylko w dwa słowa: wybacz i wynagradzam. Ale Panie Jezu, ponieważ jesteśmy Twoimi dziećmi, słabymi dziećmi, o jedno musimy Cię prosić, bo sami nie damy rady: ześlij nam Ducha Świętego, rozbudź w nas dary Ducha Św., które otrzymaliśmy podczas Bierzmowania. Bez tego daru Panie, nasza modlitwa, nasze czuwanie będzie jałowe. Tylko Duch święty i Twoja łaska – Jezu, mogą zabrać nasz egoizm i jego miejsce wlać gorącą miłość i żar modlitwy wynagradzającej Ci Jezu wbijane przez nas ciernie w Twą świętą Głowę

Panie Jezu Chryste, znowu stajemy przed Tobą w ten czwartkowy wieczór. Pragniemy w sposób szczególny, jakby na nowo, przeżyć cierpienia, opuszczenie i mękę, które podjąłeś dla naszego zbawienia. W czasie tej godziny pragniemy odpowiedzieć na Twoje wezwanie „Czuwajcie i módlcie się”. Dlatego chcemy Cię uczcić i wyznać naszą wiarę i miłość  do Ciebie, obecnego wśród nas w Najświętszym Sakramencie. Obiecałeś pozostać wśród nas aż do końca wieków. Pragniemy podziękować Ci za to i przeprosić Cię za brak naszej miłości i słabą wiarę. Umocnij i oczyść nas mocą Twojego Ducha Świętego. Oświeć oczy umysłu naszego, abyśmy chwalili Cię nie tylko ustami, ale i świętością naszego życia.

Nasza modlitwa ma być dialogiem – rozmową z Tobą, dlatego najpierw Ty, Panie, przemów do nas w swoim zbawczym słowie. Czytanie z Księgi Mądrości (Mdr 7,22 – 8,1) „Jest w Mądrości duch rozumny, święty, jedyny, wieloraki, subtelny, rączy, przenikliwy, nieskalany, jasny, niezadający bólu, miłujący dobro, bystry, niepowstrzymany, dobroczynny, miłujący ludzi, mocny, niezawodny, beztroski, wszechmogący i wszystkowidzący, przenikający wszelkie duchy rozumne, czyste i najsubtelniejsze. Mądrość bowiem jest ruchliwsza od wszelkiego ruchu; przez wszystko przechodzi i przenika dzięki czystości. Jest bowiem tchnieniem mocy Bożej i przeczystym wypływem chwały Wszechmocnego, dlatego nic skażonego do niej nie przylgnie. Jest bowiem odblaskiem wieczystej światłości, zwierciadłem bez skazy działania Boga, obrazem Jego dobroci. Jedna jest, a wszystko może, pozostając sobą, wszystko odnawia, a przez pokolenia zstępując w dusze święte, kształtuje przyjaciół Bożych i proroków. Bóg bowiem miłuje tylko tego, kto przebywa z Mądrością. Bo ona piękniejsza niż słońce i niż wszelki gwiazdozbiór. Porównana ze światłością – uzyska pierwszeństwo, po tamtej bowiem nastaje noc, a Mądrości zło nie przemoże. Sięga potężnie od krańca do krańca i włada wszystkim z dobrocią.”

Panie Jezu, i cóż możemy Ci powiedzieć. Nic, możemy Ci oddać tylko nasze milczenie. Ono niech będzie naszym wstydem, naszym przebłaganiem, naszym wynagrodzeniem Tobie tego, że tak często odrzucamy Twoją mądrość, że o nią nie prosimy. Dlaczego? Bo jesteśmy pyszni, bo uważany siebie samych za mądrych. Bo przecież pokończyliśmy szkoły, fakultety, tyle kursów, szkoleń. Przecież mądrzy jesteśmy, nasze iq o tym mówi, i do tego tyle mądrych książek przeczytaliśmy, tyle kazań posłuchaliśmy i cały czas słuchamy; przecież możemy odpowiedzieć na tyle pytań; przecież możemy porozmawiać z każdym – prawie na każdy temat. No przecież mamy rozum! Nie jesteśmy głupi!  Ale czy na pewno Jezu? Jezusie Chrystusie, ulituj się nad nami, nad naszą pychą, nad naszym samolubstwem! Jezu, na kolanach, z pokorą serc, przepraszamy Ciebie za naszą głupotę, za nasze nieuctwo, za naszą ignorancję.

Panie Jezu, TY powiedziałeś, że mamy stać się jak dzieci, jeśli chcemy wejść do Królestwa Bożego. Bo dzieci, mimo, że nie mają tych wszystkich wyuczonych ziemskich mądrości, tylu przeczytanych książek czy wysłuchanych konferencji, to posiadają tą mądrość dzieciństwa Bożego i to właśnie one, te maluchy pokazują nam  jak powinniśmy się zachowywać.  Bo dzieci jak czegoś nie wiedzą albo nie są pewne – to się po prostu pytają mamy albo taty. Nie wstydzą się, nie udają, po prostu, tak zwyczajne  przychodzą i pytają, często z natręctwem.

Panie Jezu, pewnie na dnie serca każdego rodzica, widzisz te ukryte i być może zapomniane wspomnienia, kiedy dzieci przychodziły – i to zawsze w najmniej odpowiedni momencie – i zadawały te, według naszego ludzkiego mniemania, niedorzeczne czy też śmieszne pytania. TY widzisz Jezu jak często, my rodzice odpowiadaliśmy naszym dzieciom, że nie teraz, że potem, że głupie pytanie, że po co  chcesz wiedzieć to czy tamto.  I, Panie Jezu, ile razy mu sami słyszeliśmy te słowa od naszych rodziców, zabieganych, zapracowanych, goniących za dobrami tego świata, aby zaspokoić nasze podstawowe potrzeby. I dziękujemy im za to i dziękujmy Tobie, Panie Jezu, że dałeś nam naszych rodziców.

Ale Panie Jezu, przepraszamy Cię za to, że później, kiedy dorośliśmy przestaliśmy się pytać kogokolwiek.  Naszych rodziców też – bo my wiemy lepiej, bo świat się zmienił. Przepraszamy Cię Panie Jezu, że kiedy otrzymaliśmy od Ciebie Łaskę wiedzy, że mamy OJCA w niebie, przepraszam Boże, nie Ojca, tylko Abba, Kochanego Tatusia, który dba o nas pod każdym względem, który wie o nas i o naszych problemach za nim my się o nich dowiemy, który wie ile każdy z nas ma włosów na głowie, przepraszamy z uniżeniem serca, że  nie zadajemy pytań, nie prosimy o odpowiedzi, że nie prosimy o drogowskazy.

Przepraszamy Cię Panie Jezu, że nie prosimy o mądrość Bożą !!! o Twoją mądrość, o ten piękny dar Ducha świętego, który tak bardzo uprościł by nam życie. Boże, Ty jesteś „Bogiem, który jedyny jest mądry”. [1Tm 1:17] Wszystkie skarby mądrości są zamknięte w Tobie, a my, biedne stworzenia, ale stworzenia które stworzyłeś z miłości  mamy tyle mądrości, ile Ty Boże łaskawie udzielisz nam  ze swego skarbca. Boże – Ty jesteś doskonale mądry, w Twojej mądrości nie ma wad. I chciałbyś nam dawać i wylewać oceany Swojej mądrości na każdego z nas, gdybyśmy tylko prosili… Jezu, TY cierpiąc w Ogrójcu, widziałeś jak rzadko i o jak mało Mądrości będziemy prosić. Przyjmij Jezu, jako wynagrodzenie naszą słabość, naszą nieumiejętność proszenia o Mądrość Ducha Świętego. Wybacz nam Jezu…

Panie Jezu, jeszcze chwilka i kolejny rok liturgiczny za nami.  Jeszcze chwilka i rozpocznie się adwent i nasze oczekiwanie na Twoje radosne przyjście. Ale jaki był ten rok Jezu  w naszych sercach? Czy znów przeleciał nam przez palce? A może jednak był inny niż poprzednie lata? Może nasze relacje pogłębiły się ? Panie Jezu, czy jest chociaż jedna cnota, którą pogłębiliśmy ? czy jest chociaż jeden grzech, nad którym pracowaliśmy? Panie Jezu tylko Ty wiesz, ile Twoich łask bezpowrotnie odrzuciliśmy. Dlaczego ? Bo nie prosiliśmy o Twoją mądrość, o ten dar Ducha Świętego, który jest pełen miłosierdzia i dobrych owoców.

Przepraszamy Cię Panie Jezu,  że nie możemy się pochwalić, że nie możemy stanąć przed Tobą i krzyknąć: Zobacz Jezu, to dzięki Twojej Mądrości oddaję Ci paterę pełną miłosierdzia i dobrych owoców!! Jedyne co możemy zrobić to stanąć w uniżeniu i przeprosić, że nasza patera jest taka uboga, że tak mało tam miłosierdzia, że tak mało tam dobrych owoców. Panie Jezu, wybacz nam myśli naszego rozumu, który burzy się i mówi i przypomina nam dobrze rzeczy, które dokonaliśmy. Ale czy one były uczynione dla Ciebie, z Twoim błogosławieństwem. Przepraszamy Cię Jezu, że nie pytamy się Ciebie: Jezu czy TY tego chcesz? Jezu, czy na pewno iść tą drogą?  Wybacz nam Panie Jezu, że nie pytamy się Ciebie, jak przyjaciela, którym przecież jesteś, że nie pytamy się Ciebie Boże, jak dobrego Taty, którym przecież jesteś, że nie pytamy się Ciebie Duchu Święty, jak dobrego przewodnika, którym przecież jesteś: co dla mnie przygotowałeś? Nad jaką cnotą mam pracować w tym roku? w jaki sposób mam wyeliminować grzech, który Ciebie najbardziej rani?

Panie Jezu, Ty jesteś z nami zawsze i chcesz nam dawać wszystko co najlepsze, bo przecież jesteśmy spadkobiercami Króla Wszechświata. Dlatego przepraszamy Cię, że nie Ciebie pytamy o to, gdzie mamy spędzić ferie czy też wakacje, ale ludzi będących przy nas. Panie Jezu, zaraz zacznie się sezon kupowania prezentów, zastanawiania się i dylematów co komu kupić. Jezu, jakich dylematów? Przecież TY wiesz co komu jest potrzebne? Czy pytamy się Ciebie ? Przepraszamy Cię Jezu, że właśnie wtedy, kiedy chcesz być z nami, kiedy chcesz z nami przygotowywać się i cieszyć z pamiątki Twojego narodzenia, paradoksalnie, zostawiamy Cię gdzieś w tyle. Przepraszamy Cię Jezu, że sami, bez Ciebie, zapraszamy gości, pieczemy ciasta, gotujemy, a TY czekasz, abyśmy poprosili Cię o aniołów – pomocników. A my  nic, pochłonięci własnymi sprawami.  Dlatego przepraszamy Cię Jezu za tą naszą dorosłość, która nie pozwala nam zwracać się do Ciebie w najdrobniejszych sprawach i wołać do Ciebie.

Panie Jezu, wybacz nam, że wyrzuciliśmy z siebie dziecko. Dlatego pozwól nam Panie być jak Bartymeusz i wołać do Ciebie:

JEZU, daj nam  Mądrość Bożą ! Jezu, daj nam dzięcięctwo Boże !

JEZU !  Wybacz nam !!

 

Witamy Cię Jezu Chryste, prawdziwie obecny w Najświętszym Sakramencie! Pozostajesz w tej małej okruszynie chleba pod postacią białej hostii, aby być naszym pokarmem i życiem. O, jakże Twoja miłość jest niedościgniona w swojej prostocie. Dziękujemy Ci Jezu, że jesteś z nami, i że pragniesz abyśmy także byli z Tobą, dziękujemy, że jesteś Bogiem, który kocha i wybacza. Wierzymy, że oczy Twoje ku nam są zwrócone, i że  wezwałeś nas tego wieczoru tak, jak wezwałeś swoich apostołów, aby czuwali i modlili się z Tobą. Chcemy dziś Panie Jezu wielbić Twoją miłość, uwielbiać Cię za Twe miłosierdzie. O Jezu, uczyń nas godnymi wielbienia Ciebie. Niech będzie uwielbione święte imię Twoje! A teraz upadamy przed Tobą na kolana czując się niegodnymi stanąć przed Twym Świętym obliczem. Odsuń od nas Panie wszystko, co nie pozwala nam być z Tobą i wyzwól z wszelkiej ospałości, byśmy mogli czuwać z Tobą. Pełni ufności  w Twoją nieskończoną dobroć, błagamy Cię o łaskę, abyśmy to rozmyślanie odprawili na większą Twoją chwałę  i nasz duchowy pożytek. Oświeć nasz rozum, porusz nasze serca, wzmocnij naszą wolę, byśmy Cię lepiej poznali, bardziej ukochali i wierniej Tobie służyli. O tę łaskę raczymy Cię prosić za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny, patronów dzisiejszego dnia, naszych świętych patronów, Aniołów Stróżów, patronów naszej Ojczyzny na czele ze św. Andrzejem Bobolą…

Najdroższy Jezu, Boski Pocieszycielu! Zatrzymaliśmy się na chwilę, aby podjąć próbę trwania z Tobą w najtrudniejszej chwili Twego życia, kiedy cierpiałeś straszliwy ból i osamotnienie w Ogrodzie Oliwnym. Do wspólnego czuwania zaprosiłeś ludzi najbliższych Ci na ziemi, czyli apostołów. To była ich próba, jednak nie powiodła się, gdyż ogarnięci zmęczeniem, zapadli w sen. Przed kilkoma godzinami słyszeli Twoje zaproszenie do ostatniej wieczerzy: „Gorąco pragnąłem spożyć Paschę z wami, zanim będę cierpiał”. Po ustanowieniu Najświętszej Ofiary dodałeś: „Wyście wytrwali przy Mnie w moich przeciwnościach”. Potem ojcowskimi słowami zwróciłeś się do Piotra: „Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę, ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci”. Po tak czułym upomnieniu zapowiedziałeś mu jego upadek i zdradę. Następnie wyszedłeś z uczniami do Ogrodu Oliwnego, gdzie tyle razy rozmawiałeś z Ojcem. Tym razem do tej rozmowy zaprosiłeś uczniów: „Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie”. Umęczony Zbawicielu, chcemy należeć do Twoich najbliższych, którzy czuwali z Tobą, kiedy zamykałeś oczy, umierając na krzyżu. Ciągle się jednak obawiamy, że możemy Cię utracić jak Piotr, który wyparł się Ciebie, mimo iż był z Tobą  w Getsemani. Nie dozwól zatem, abyśmy i my przespali godzinę ogrójcowego czuwania…

Nasza modlitwa ma być dialogiem – rozmową z Tobą, dlatego najpierw Ty, Panie Jezu, przemów do nas w swoim zbawczym słowie. „Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie. Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: Weźcie to stąd, a z domu mego Ojca nie róbcie targowiska! Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: Gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie. W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz? Jezus dał im taką odpowiedź: Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo. Powiedzieli do Niego Żydzi: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni? On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus”. (J 2, 13-22)

Ciało każdego z nas jest świątynią, w której mieszka Duch Boży, a Twoje Ciało, Panie Jezu jest świątynią Boga Ojca. Fragment ewangelii, który przed chwilą usłyszeliśmy nosi tytuł „Oczyszczenie świątyni” i rzeczywiście wyrzucasz Panie wszystko, co nie powinno się w niej znajdować. Scena ta nasuwa nam pytanie o czystość świątyni naszych serc. Czy dobrze się Panie Jezu czujesz w naszych sercach, czy są one dobrą i godną przestrzenią dla Ciebie? Twoim Mistycznym Ciałem Jezu Chryste, jest Kościół, wspólnota, którą wszyscy tworzymy. Natomiast świątynię jerozolimską Bogu wybudowali ludzie. Kościół katolicki jest świątynią, którą Ty, Panie Boże wybudowałeś dla siebie i inicjatywa jej powstania należy wyłącznie do Ciebie. Tam też chcesz Panie nieustannie przebywać. Z drugiej strony, trzeba przyznać, że wspólnotę Kościoła tworzą słabi, ułomni ludzie, po prostu grzesznicy. Grzech jednak nie należy ani do natury Kościoła, ani do natury ludzkiej. Jest raną zadaną podczas duchowej bitwy z mocami ciemności, raną, która szpeci nie tylko poszczególnych członków tej wspólnoty, ale również Kościół jako całość. Każdy nasz najmniejszy grzech dotyka i rani cały Kościół. Zranienia są także szansą dla nas, ponieważ otwierają nas na działanie kojącego balsamu łaski Bożej. Wszakże „Gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska”, pisze w liście do Rzymian św. Paweł. Mając tego świadomość, że to każdy z nas jest odpowiedzialny za duchową i moralną kondycję Kościoła w naszych czasach, musimy się starać o systematyczne oczyszczanie z naszych niedoskonałości, wad, grzechów. Panie Boże, Ty uzbroiłeś Kościół, swoje mistyczne ciało w środki lecznicze, którymi są sakramenty święte. Starajmy się zatem, jak najczęściej korzystać z tych zbawiennych możliwości i nie zapominajmy również, że my, ochrzczeni, jako żywe kamienie, tworzymy widzialne oblicze świętości Kościoła przed ludźmi, oblicze, które jest powołane, aby przyciągać tych, którzy są na zewnątrz i dawać światło i pociechę tym, którzy są wewnątrz. Panie Jezu, przepraszamy za wszystko to, co tak w życiu skrupulatnie budowaliśmy, aż stało się przeszkodą w naszej relacji z Tobą. Przepraszamy, za to że tak ciężko nam przychodzi zburzenie tego, aby zrobić miejsce dla żywego, prawdziwego doświadczenie Ciebie, Panie Jezu. Wybacz nam, iż czasem tak bardzo skupiamy się na próbie znalezienia dowodu Bożej obecności, że przestaniemy dostrzegać Twoją, Panie, nieustanną obecność w naszym życiu. Przepraszamy za traktowanie świątyni jako miejsca „handlu wymiennego”, za niegodne przeżywanie liturgii i modlitwy, za wszelkie profanacje i świętokradztwa.

Panie Jezu, za kilka dni będziemy obchodzić Święto Odzyskania Niepodległości, ale czy w pełni możemy czuć się wolni i bezpieczni? Czy zdajemy sobie sprawę z tego, że pojawiają się w naszej Ojczyźnie niebezpieczne światopoglądy zagrażające naszej wierze? Płynące z Zachodu skrajnie lewicowe ideologie są stale dystrybuowane przez popkulturę, media, uniwersytety. Próbuje się nas przekonać, że w Polsce nastąpiła już głęboka rewolucja kulturowa. Obserwujemy pomniejszanie wartości chrześcijaństwa w przestrzeni publicznej i postępującą  sekularyzację lansującą wizję świata bez Boga, wypaczonego przez system konsumpcji i przyjemności. Słyszymy nawet wypowiedzi świadczące o jawnym dążeniu do ograniczania wolności słowa. Ilekroć nastają trudne momenty zwracamy uwagę na przepowiednie mówiące, że jesteśmy narodem wybranym przez Boga. Ale czy wiemy, że jeśli Panie Boże, wybierasz naród to i zlecasz mu zadania, które nie są łatwe do spełnienia. W przekazie mistyków Kościoła i świętych jest mowa o wywyższeniu Polski, ale za cenę wierności Bogu, krzyżowi Chrystusa, Najświętszej Maryi Pannie Królowej Polski, Kościołowi, papieżowi i tradycjom duchowym i patriotycznym. Św. Faustyna mówi o Bożej Iskrze, która ma wyjść z Polski i przygotować świat na Twoje powtórne przyjście Panie Jezu. Przez wieki to zadanie widziano w kontekście tzw. przedmurza chrześcijaństwa. Polska, broniąc granic przed Tatarami, Turkami czy Moskwą, była postrzegana jako naród, który stoi na straży całego chrześcijaństwa. Jednak wywyższenie dokona się wtedy, gdy naród pozostanie wierny Tobie, Panie Boże. W jakiej kondycji duchowej znajduje dzisiaj nasz kraj, sami widzimy. Wystarczy spojrzeć ile jest wolnych miejsc podczas niedzielnych mszy św., podczas nabożeństw, jak zmniejsza się grupa uczestników GŚ.  I właśnie teraz powinniśmy jeszcze bardziej zbliżyć się do Ciebie, Panie Jezu, przez modlitwę, zwielokrotnić nasze błagalne wołanie za Polskę i Polaków za wstawiennictwem patronów naszej Ojczyzny. A wielkim orędownikiem polskich spraw jest św. Andrzej Bobola, więc trzeba go tylko o pomoc poprosić. Tu przed Najświętszym Sakramentem musimy głośno przyznać, że pogubiliśmy się w materialnych i ludzkich rzeczach, tak bardzo my Polacy pobłądziliśmy. W uniżeniu, całym sercem pragniemy przepraszać Cię, Umiłowany Jezu za:

• wszystkie nasze złe wybory i decyzje rzutujące na nasze życie i przyszłość narodu,
• popieranie ludzi bez wiary, czci, honoru, którzy chcą Polskę sprzedać Złemu,
• próby obalenia porządku chrześcijańskiego poprzez skłócanie ze sobą różnych grup, wymyślanie sztucznych proletariatów i walkę ich o prawa kosztem wszystkiego co wcześniej stworzyliśmy,
• wprowadzanie metod dezorientacji ludzi i manipulacji nimi,
• skłócanie naszego społeczeństwa, aby z premedytacją nas osłabić, ale i za to, że dajemy się prowokować i  nie szukamy w sobie winy,
• brak płaszczyzny porozumienia w narodzie, ocenianie ludzi bez miłości, nie błogosławienie im i nie pokładanie w Tobie, Panie Boże ufności,
• nieofiarowanie modlitw za polityków i rządzących, gdzie tylko ciągle narzekamy, a czasem nawet złorzeczymy im,
• wdrażanie błędnych ideologii, uleganie nim, uznawanie grzechów ekologicznych,
• odrzucanie Ciebie Panie Boże, Twojego Prawa i dekalogu, a stawianie w centrum człowieka ze źle pojętą wolnością, która kojarzy się raczej ze swawolą,
• zadowalanie się płytką religijnością, niezdolną odpowiedzieć na pytanie, czym jest prawda, ani jak sprostać obowiązkowi godzenia życia i wiary,
• zapominanie, że gdy Ty Panie Boże jesteś na pierwszym miejscu, to wszystko jest na swoim miejscu i tylko na tym zyskuje.

Panie, nasza Opoko i Wybawicielu, dziękujemy, że zawsze jesteś z nami w trudnych chwilach. Widzisz, jak przytłaczają nas problemy nie tylko te z życia codziennego, ale wynikające z troski o przyszłość naszych rodzin i kraju. Żyjemy w trudnych i niepewnych czasach, gdzie ciągle słyszymy o tzw. „nowym porządku świata”, wybuchają konflikty zbrojne, pojawiają się różne kataklizmy. Musimy wiedzieć, że każde zło, każde cierpienie i każda wojna zaczyna się dziać w konkretnym ludzkim sercu, naszym sercu. Nie ma żadnego cierpienia, zła, nienawiści, które wcześniej nie zaczęłoby istnieć w ludzkim sercu. Tam początek biorą także dobre rzeczy, ale i złe, które wychodząc od nas dotykaj innych i przemieniają na dobre lub też na złe. Nie ma działań naszego serca, które są zawieszone w próżni, zawsze oddziałujemy na innych. Dlatego powinniśmy przylgnąć do Ciebie, Najdroższy Jezu, byś nas obronił i chronił przed każdym złem. Wszystkie nasze obawy, trudności, niepewności, cierpienia składamy zatem jako wynagrodzenie za zniewagi, nieprawości, obojętności i świętokradztwa ludzi, które ranią Twoje Przenajświętsze Serce. Panie Jezu, uczyń nas narzędziem Twego pokoju. Tam, gdzie nienawiść i krzywda pozwól nam siać miłość i przebaczenie. Tam, gdzie zwątpienie i rozpacz, pozwól nam siać wiarę  i nadzieję. Tam, gdzie mrok i smutek, pozwól nam siać światło i radość. Panie, uczyń nas narzędziem Twego pokoju. Spraw, byśmy nie szukali pociechy, ale pociechę dawali, nie szukali zrozumienia, ale rozumieli, nie tyle byli kochani, ile kochali. Bo miłość pociesza tak, jak Ty, rozumie tak, jak Ty i otwiera niebo. Panie, uczyń nas narzędziem Twego pokoju. Poddajemy się Twojej nieustannej opiece i głęboko wierzymy, że nikt nie może nas odłączyć od Twojej wszechogarniającej miłości. Amen