Godzina święta

Panie Jezu ukryty w tej małej kruszynie chleba, klęczymy przed Tobą i adorujemy Twój majestat. Wyznajemy Panie, że jesteś Królem całego wszechświata i wszelkiego stworzenia, istot niebieskich, ziemskich i podziemnych. Jesteś Stwórcą Nieba i Ziemi oraz wszystkiego co istnieje. Jesteś Królem Królów i panem Panów. Przychodzimy Panie, by wyznać Twoje królowanie, tu na eucharystycznym tronie i w naszych sercach jesteś Panie Królem na ziemi i jednoczenie w wieczności. Całe niebo wraz z aniołami i świętymi oddaje Tobie Boże nieskończony wieczną cześć i chwałę. Niezliczone zastępy aniołów powtarzają nieustannie: ,,Święty, Święty, Święty, Pan Bóg zastępów…”

Panie Jezu obecny w Najświętszym Sakramencie, klękamy dziś przed Tobą, by wyznać naszą wiarę w Twoją Królewską godność. To o nią zostałeś oskarżony przed Piłatem i zostałeś skazany na śmierć przez namiestników Judei. Uznano Cię za samozwańczego Króla, zagrażającego władzom tego świata. Na drzewie krzyża umieszczono napis:,, Jezus Nazarejczyk Król Żydowski”. Rzymscy żołnierze postanowili wykpić Twoje królewskie życzenia. Ubiczowanego ubrali w szkarłatną szatę i nałożyli koronę z ciernia, a w ręce włożyli trzcinę. Następnie oddawali pokłon klękając przed Tobą, Bili Cię głowie i pluli w twarz. Ty, Król wszechświata, doznajesz od swojego stworzenia niesamowitego upokorzenia. To musiała być najbardziej wstrząsająca scena dla całego nieba. Ten kto jest Królem wszechświata staje się w rękach bezlitosnych ludzi igraszką, a Ty w milczeniu przyjmujesz ten przerażający hołd i modlisz się za ludzi mówiąc: Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą co czynią”.

Królu w cierniowej kornie, przebacz nam. Naucz nas przyjmować ciosy, a ich nie zadawać. Wyznajemy w Tobie Panie Króla naszego i chcemy wiernie stać pod sztandarem Twego krzyża.

Zobacz Królu, nie tylko tych, którzy Ciebie biczują, krzyżują, znieważają, ale i tych, którzy klęczą przed Tobą z sercem pełnym wdzięcznej miłości.

Panie Jezu nasz władco, spraw abyśmy w Tobie dostrzegli Króla Miłości. Z miłości stałeś się człowiekiem. z miłości zgodziłeś się na cierpienie i śmierć. Z miłości stałeś się chlebem i z miłości zamieszkałeś z nami w tej świątyni. Królu w cierniowej koronie daj nam rozpoznać w Tobie blask prawdziwej miłości. Królu z trzciną w ręku pozwól zrozumieć, że Twoja ręka z miłością podtrzymuje w istnieniu cały świat. Królu w szkarłatnym płaszczu, przyjmij nas pod ten płaszcz nie aby nas sądzić ale aby nas zabawić.

Witamy Cię Jezu Chryste, prawdziwie obecny w Najświętszym Sakramencie! Pozostajesz w tej małej okruszynie chleba pod postacią białej hostii, aby być naszym pokarmem i życiem. O, jakże Twoja miłość jest niedościgniona w swojej prostocie. Dziękujemy Ci Jezu, że jesteś z nami, i że pragniesz abyśmy także byli z Tobą, dziękujemy, że jesteś Bogiem, który kocha i wybacza. Wierzymy, że oczy Twoje ku nam są zwrócone, i że  wezwałeś nas tego wieczoru tak, jak wezwałeś swoich apostołów, aby czuwali i modlili się z Tobą. Chcemy dziś Panie Jezu wielbić Twoją miłość, uwielbiać Cię za Twe miłosierdzie. O Jezu, uczyń nas godnymi wielbienia Ciebie. Niech będzie uwielbione święte imię Twoje! A teraz upadamy przed Tobą na kolana czując się niegodnymi stanąć przed Twym Świętym obliczem. Odsuń od nas Panie wszystko, co nie pozwala nam być z Tobą i wyzwól z wszelkiej ospałości, byśmy mogli czuwać z Tobą. Pełni ufności  w Twoją nieskończoną dobroć, błagamy Cię o łaskę, abyśmy to rozmyślanie odprawili na większą Twoją chwałę  i nasz duchowy pożytek. Oświeć nasz rozum, porusz nasze serca, wzmocnij naszą wolę, byśmy Cię lepiej poznali, bardziej ukochali i wierniej Tobie służyli. O tę łaskę raczymy Cię prosić za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny, patronów dzisiejszego dnia, naszych świętych patronów, Aniołów Stróżów, patronów naszej Ojczyzny na czele ze św. Andrzejem Bobolą…

Najdroższy Jezu, Boski Pocieszycielu! Zatrzymaliśmy się na chwilę, aby podjąć próbę trwania z Tobą w najtrudniejszej chwili Twego życia, kiedy cierpiałeś straszliwy ból i osamotnienie w Ogrodzie Oliwnym. Do wspólnego czuwania zaprosiłeś ludzi najbliższych Ci na ziemi, czyli apostołów. To była ich próba, jednak nie powiodła się, gdyż ogarnięci zmęczeniem, zapadli w sen. Przed kilkoma godzinami słyszeli Twoje zaproszenie do ostatniej wieczerzy: „Gorąco pragnąłem spożyć Paschę z wami, zanim będę cierpiał”. Po ustanowieniu Najświętszej Ofiary dodałeś: „Wyście wytrwali przy Mnie w moich przeciwnościach”. Potem ojcowskimi słowami zwróciłeś się do Piotra: „Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę, ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci”. Po tak czułym upomnieniu zapowiedziałeś mu jego upadek i zdradę. Następnie wyszedłeś z uczniami do Ogrodu Oliwnego, gdzie tyle razy rozmawiałeś z Ojcem. Tym razem do tej rozmowy zaprosiłeś uczniów: „Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie”. Umęczony Zbawicielu, chcemy należeć do Twoich najbliższych, którzy czuwali z Tobą, kiedy zamykałeś oczy, umierając na krzyżu. Ciągle się jednak obawiamy, że możemy Cię utracić jak Piotr, który wyparł się Ciebie, mimo iż był z Tobą  w Getsemani. Nie dozwól zatem, abyśmy i my przespali godzinę ogrójcowego czuwania…

Nasza modlitwa ma być dialogiem – rozmową z Tobą, dlatego najpierw Ty, Panie Jezu, przemów do nas w swoim zbawczym słowie. „Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie. Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: Weźcie to stąd, a z domu mego Ojca nie róbcie targowiska! Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: Gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie. W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz? Jezus dał im taką odpowiedź: Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo. Powiedzieli do Niego Żydzi: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni? On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus”. (J 2, 13-22)

Ciało każdego z nas jest świątynią, w której mieszka Duch Boży, a Twoje Ciało, Panie Jezu jest świątynią Boga Ojca. Fragment ewangelii, który przed chwilą usłyszeliśmy nosi tytuł „Oczyszczenie świątyni” i rzeczywiście wyrzucasz Panie wszystko, co nie powinno się w niej znajdować. Scena ta nasuwa nam pytanie o czystość świątyni naszych serc. Czy dobrze się Panie Jezu czujesz w naszych sercach, czy są one dobrą i godną przestrzenią dla Ciebie? Twoim Mistycznym Ciałem Jezu Chryste, jest Kościół, wspólnota, którą wszyscy tworzymy. Natomiast świątynię jerozolimską Bogu wybudowali ludzie. Kościół katolicki jest świątynią, którą Ty, Panie Boże wybudowałeś dla siebie i inicjatywa jej powstania należy wyłącznie do Ciebie. Tam też chcesz Panie nieustannie przebywać. Z drugiej strony, trzeba przyznać, że wspólnotę Kościoła tworzą słabi, ułomni ludzie, po prostu grzesznicy. Grzech jednak nie należy ani do natury Kościoła, ani do natury ludzkiej. Jest raną zadaną podczas duchowej bitwy z mocami ciemności, raną, która szpeci nie tylko poszczególnych członków tej wspólnoty, ale również Kościół jako całość. Każdy nasz najmniejszy grzech dotyka i rani cały Kościół. Zranienia są także szansą dla nas, ponieważ otwierają nas na działanie kojącego balsamu łaski Bożej. Wszakże „Gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska”, pisze w liście do Rzymian św. Paweł. Mając tego świadomość, że to każdy z nas jest odpowiedzialny za duchową i moralną kondycję Kościoła w naszych czasach, musimy się starać o systematyczne oczyszczanie z naszych niedoskonałości, wad, grzechów. Panie Boże, Ty uzbroiłeś Kościół, swoje mistyczne ciało w środki lecznicze, którymi są sakramenty święte. Starajmy się zatem, jak najczęściej korzystać z tych zbawiennych możliwości i nie zapominajmy również, że my, ochrzczeni, jako żywe kamienie, tworzymy widzialne oblicze świętości Kościoła przed ludźmi, oblicze, które jest powołane, aby przyciągać tych, którzy są na zewnątrz i dawać światło i pociechę tym, którzy są wewnątrz. Panie Jezu, przepraszamy za wszystko to, co tak w życiu skrupulatnie budowaliśmy, aż stało się przeszkodą w naszej relacji z Tobą. Przepraszamy, za to że tak ciężko nam przychodzi zburzenie tego, aby zrobić miejsce dla żywego, prawdziwego doświadczenie Ciebie, Panie Jezu. Wybacz nam, iż czasem tak bardzo skupiamy się na próbie znalezienia dowodu Bożej obecności, że przestaniemy dostrzegać Twoją, Panie, nieustanną obecność w naszym życiu. Przepraszamy za traktowanie świątyni jako miejsca „handlu wymiennego”, za niegodne przeżywanie liturgii i modlitwy, za wszelkie profanacje i świętokradztwa.

Panie Jezu, za kilka dni będziemy obchodzić Święto Odzyskania Niepodległości, ale czy w pełni możemy czuć się wolni i bezpieczni? Czy zdajemy sobie sprawę z tego, że pojawiają się w naszej Ojczyźnie niebezpieczne światopoglądy zagrażające naszej wierze? Płynące z Zachodu skrajnie lewicowe ideologie są stale dystrybuowane przez popkulturę, media, uniwersytety. Próbuje się nas przekonać, że w Polsce nastąpiła już głęboka rewolucja kulturowa. Obserwujemy pomniejszanie wartości chrześcijaństwa w przestrzeni publicznej i postępującą  sekularyzację lansującą wizję świata bez Boga, wypaczonego przez system konsumpcji i przyjemności. Słyszymy nawet wypowiedzi świadczące o jawnym dążeniu do ograniczania wolności słowa. Ilekroć nastają trudne momenty zwracamy uwagę na przepowiednie mówiące, że jesteśmy narodem wybranym przez Boga. Ale czy wiemy, że jeśli Panie Boże, wybierasz naród to i zlecasz mu zadania, które nie są łatwe do spełnienia. W przekazie mistyków Kościoła i świętych jest mowa o wywyższeniu Polski, ale za cenę wierności Bogu, krzyżowi Chrystusa, Najświętszej Maryi Pannie Królowej Polski, Kościołowi, papieżowi i tradycjom duchowym i patriotycznym. Św. Faustyna mówi o Bożej Iskrze, która ma wyjść z Polski i przygotować świat na Twoje powtórne przyjście Panie Jezu. Przez wieki to zadanie widziano w kontekście tzw. przedmurza chrześcijaństwa. Polska, broniąc granic przed Tatarami, Turkami czy Moskwą, była postrzegana jako naród, który stoi na straży całego chrześcijaństwa. Jednak wywyższenie dokona się wtedy, gdy naród pozostanie wierny Tobie, Panie Boże. W jakiej kondycji duchowej znajduje dzisiaj nasz kraj, sami widzimy. Wystarczy spojrzeć ile jest wolnych miejsc podczas niedzielnych mszy św., podczas nabożeństw, jak zmniejsza się grupa uczestników GŚ.  I właśnie teraz powinniśmy jeszcze bardziej zbliżyć się do Ciebie, Panie Jezu, przez modlitwę, zwielokrotnić nasze błagalne wołanie za Polskę i Polaków za wstawiennictwem patronów naszej Ojczyzny. A wielkim orędownikiem polskich spraw jest św. Andrzej Bobola, więc trzeba go tylko o pomoc poprosić. Tu przed Najświętszym Sakramentem musimy głośno przyznać, że pogubiliśmy się w materialnych i ludzkich rzeczach, tak bardzo my Polacy pobłądziliśmy. W uniżeniu, całym sercem pragniemy przepraszać Cię, Umiłowany Jezu za:

• wszystkie nasze złe wybory i decyzje rzutujące na nasze życie i przyszłość narodu,
• popieranie ludzi bez wiary, czci, honoru, którzy chcą Polskę sprzedać Złemu,
• próby obalenia porządku chrześcijańskiego poprzez skłócanie ze sobą różnych grup, wymyślanie sztucznych proletariatów i walkę ich o prawa kosztem wszystkiego co wcześniej stworzyliśmy,
• wprowadzanie metod dezorientacji ludzi i manipulacji nimi,
• skłócanie naszego społeczeństwa, aby z premedytacją nas osłabić, ale i za to, że dajemy się prowokować i  nie szukamy w sobie winy,
• brak płaszczyzny porozumienia w narodzie, ocenianie ludzi bez miłości, nie błogosławienie im i nie pokładanie w Tobie, Panie Boże ufności,
• nieofiarowanie modlitw za polityków i rządzących, gdzie tylko ciągle narzekamy, a czasem nawet złorzeczymy im,
• wdrażanie błędnych ideologii, uleganie nim, uznawanie grzechów ekologicznych,
• odrzucanie Ciebie Panie Boże, Twojego Prawa i dekalogu, a stawianie w centrum człowieka ze źle pojętą wolnością, która kojarzy się raczej ze swawolą,
• zadowalanie się płytką religijnością, niezdolną odpowiedzieć na pytanie, czym jest prawda, ani jak sprostać obowiązkowi godzenia życia i wiary,
• zapominanie, że gdy Ty Panie Boże jesteś na pierwszym miejscu, to wszystko jest na swoim miejscu i tylko na tym zyskuje.

Panie, nasza Opoko i Wybawicielu, dziękujemy, że zawsze jesteś z nami w trudnych chwilach. Widzisz, jak przytłaczają nas problemy nie tylko te z życia codziennego, ale wynikające z troski o przyszłość naszych rodzin i kraju. Żyjemy w trudnych i niepewnych czasach, gdzie ciągle słyszymy o tzw. „nowym porządku świata”, wybuchają konflikty zbrojne, pojawiają się różne kataklizmy. Musimy wiedzieć, że każde zło, każde cierpienie i każda wojna zaczyna się dziać w konkretnym ludzkim sercu, naszym sercu. Nie ma żadnego cierpienia, zła, nienawiści, które wcześniej nie zaczęłoby istnieć w ludzkim sercu. Tam początek biorą także dobre rzeczy, ale i złe, które wychodząc od nas dotykaj innych i przemieniają na dobre lub też na złe. Nie ma działań naszego serca, które są zawieszone w próżni, zawsze oddziałujemy na innych. Dlatego powinniśmy przylgnąć do Ciebie, Najdroższy Jezu, byś nas obronił i chronił przed każdym złem. Wszystkie nasze obawy, trudności, niepewności, cierpienia składamy zatem jako wynagrodzenie za zniewagi, nieprawości, obojętności i świętokradztwa ludzi, które ranią Twoje Przenajświętsze Serce. Panie Jezu, uczyń nas narzędziem Twego pokoju. Tam, gdzie nienawiść i krzywda pozwól nam siać miłość i przebaczenie. Tam, gdzie zwątpienie i rozpacz, pozwól nam siać wiarę  i nadzieję. Tam, gdzie mrok i smutek, pozwól nam siać światło i radość. Panie, uczyń nas narzędziem Twego pokoju. Spraw, byśmy nie szukali pociechy, ale pociechę dawali, nie szukali zrozumienia, ale rozumieli, nie tyle byli kochani, ile kochali. Bo miłość pociesza tak, jak Ty, rozumie tak, jak Ty i otwiera niebo. Panie, uczyń nas narzędziem Twego pokoju. Poddajemy się Twojej nieustannej opiece i głęboko wierzymy, że nikt nie może nas odłączyć od Twojej wszechogarniającej miłości. Amen

Witamy Cię Panie Jezu, ukrytego w Najświętszej Hostii. Klękamy przed Twoim Majestatem, przed którym Aniołowie kryją twarz, oddajemy Tobie cześć. Patrzymy na Twoje Święte Oblicze, w którym możemy ujrzeć Twoją cichość, łagodność i słodycz. Oddajemy Tobie cześć bo jesteś doskonałym  wzorem ufności w Bogu, a Twoje Oblicze jest odbiciem wszystkich doskonałości Bożych. Wpatrując się w Nie pragniemy słuchać Ciebie Panie przemawiającego wewnątrz naszych dusz i przyjmować słowa pocieszenia i pouczenia. Oświeć nas jasnością wewnętrznego światła, i wyprowadź z mieszkań naszych serc wszelkie ciemności. Ześlij światłość swoją i i swoją prawdę. O, Duchu Święty, Dawco łaski i wszelkiego daru doskonałości, daj nam poznać ubóstwo naszych dusz. Z żalem wyznajemy, że sprzeciwialiśmy się Twoim natchnieniom i nie jesteśmy godni Twych dobrodziejstw. Ale dzisiaj modlimy się do Ciebie i swoje prośby łączymy z prośbą Maryi, którą Ona do  Ciebie zanosiła w Wieczerniku. Maryjo, Niepokalana jesteś tak ściśle zjednoczona z Duchem Świętym, że nazywa Cię swoją Oblubienicą. Oblubienico Ducha Świętego skłoń ku nam swego Boskiego Oblubieńca i wyjednaj nam od Niego największe łaski. Niech nasza modlitwa będzie Ci miła i przebłaga nasze niewierności i naszą nieufność.

Panie Jezu, Ty wskazałeś św. Małgorzacie Marii Alacoque to czuwanie nocne jako jedną z praktyk wynagradzających za nasze grzechy. Powiedziałeś do niej: „We wszystkie noce z czwartku na piątek dam ci uczestnictwo w tym śmiertelnym smutku, który odczułem w Ogrodzie Oliwnym i żeby Mi towarzyszyć  w tej pokornej modlitwie, którą zanosiłem wówczas do mego Ojca wśród wszystkich moich udręczeń, będziesz wstawać między godziną jedenastą a północą, by w ciągu godziny klęczeć wraz ze Mną z twarzą pochyloną do ziemi. A czynić to będziesz dla uśmierzenia gniewu Bożego, błagając o miłosierdzie tak dla grzeszników jak dla złagodzenia w pewien sposób goryczy, którą czułem z powodu opuszczenia Apostołów, tak iż musiałem czynić im wyrzuty, że nie mogli czuwać ze Mną jednej godziny. Odpowiadając na Twoje wezwanie chcemy adorować Twoją Obecność w Najświętszym Sakramencie, tę Obecność, którą się wyznaje, którą się otacza miłością i płynącym z serca szczerym wynagradzaniem za grzechy a w szczególności za grzechy nieufności Bogu.

Dzisiejsza Ewangelia (Łk.  (11, 5-13) odnosi się do wytrwałej modlitwy i zaufaniu Panu Bogu. Natrętna postawa człowieka przychodzącego z prośbą do swego przyjaciela, to obraz wytrwałej modlitwy, która jest najlepszym sposobem przetrwania tego, co wydarza się w danej chwili, bez względu na sytuację. Panie Jezu, Ty mówisz, że narzędziem modlitwy jest  zaufanie. Zaufanie Bogu Ojcu, że to co daje mi, jest darem dobrym, nawet wtedy, gdy wydaje mi się, że proszę o coś innego, niż otrzymuję, a przecież proszę o pomoc w dobrej sprawie. Zaufanie Bogu pomaga przyjąć to, co On daje, gdyż zawsze daje najlepsze dary, nawet jeśli ich nie rozumiem. Zobaczę później, że Bóg się nie pomylił, chyba, że odrzucę Jego dary.

Szczęśliwy człowiek, który ufa Panu! Zaufanie jest czymś, co ofiarujemy drugiej osobie. Mówi się, że obdarzamy kogoś zaufaniem. Fakt, że znalazł się ktoś, kto mi ufa, ma ogromny wpływ na moje postępowanie. Zaufanie wydobywa z człowieka to, co w nim najlepsze. Sprzyja rozwojowi dobra, jakie w nim tkwi. Wzbudza chęć dotrzymania zaufania i sprostania pokładanym w nim nadziejom. W sferze nadprzyrodzonej ufność to postawa człowieka, który swoje życie całkowicie powierzył Bogu. Zakłada wiarę w Jego wszechmoc – czyli w to, że w każdej sytuacji jest w stanie mi pomóc – oraz wiarę w Jego mądrość – On wie, co dla mnie najlepsze. Ufność to także wiara w Jego miłość oraz pragnienie Jego działania. Chrześcijanin zatem to ten, który głęboko i bezgranicznie ufa Bogu i jako ukochane dziecko ma pewność, że Bóg jest przy nim zawsze obecny i czuwa nad nim. Przeciwieństwem zaufania jest nieufność. Jest ona bardzo dużym problemem w ludzkim życiu. Z nieufności wypływa podejrzliwość i kontrola, a to bardzo osłabia relacje. Osoba kontrolowana czuje się osaczona i uwięziona. Podejrzliwość prowadzi do dystansu, niszczy relacje i skazuje osoby na samotność. Nadmierne pokładanie wiary w ludziach może oczywiście być zgubne, jednak sama nieufność jest cechą bardzo utrudniającą życie. Bez zaufania życie staje się udręką. Nie sposób zbudować bliskich, przyjaznych relacji. Im większe zaufanie tym głębsza relacja, im większa nieufność tym trudniej zbudować taką relację. Bez zaufania nie ma miłości. Z drugiej strony nic tak nie rani bliskiej, kochającej osoby, jak nieufność ze strony tego, kogo się kocha.

Panie Jezu, Ty skarżyłeś się s. Faustynie i powiedziałeś do niej: „Jak boleśnie rani mnie niedowierzanie mojej dobroci. Najboleśniej ranią mnie grzechy nieufności” (Dz, 1076). Również św. Teresa od Dzieciątka Jezus w jednym ze swoich listów napisała, że tym co najbardziej obraża Jezusa, tym co rani Jego serce, to brak ufności. W Ogrodzie Getsemanii, Panie Jezu zanurzony w swoim śmiertelnym smutku, ukląkłeś pokornie przed Ojcem i modliłeś się. Żarliwie błagałeś za całą ludzkością by dostąpiła zbawienia, odnowy, by ocalała. Byłeś przygnieciony ciężarem naszych grzechów, grzechów niewierności i nieufności Bogu.  Pragniemy przepraszać Cię Panie Jezu. Jezu Chryste, Synu Boży, uznajemy, że wszyscy zgrzeszyliśmy przeciwko Tobie błagamy o przebaczenie i przepraszamy Cię:

• za to, że na Twoją bezgraniczną miłość odpowiadamy Ci zapomnieniem, obojętnością, letniością lub nienawiścią,
• za nasz brak wiary w Ciebie, Pana i Zbawiciela, mimo wszystkich dzieł, znaków i cudów, których dokonałeś na przestrzeni wieków od czasu Twojego przyjścia na ten świat,
• za to, że za Twoje dobrodziejstwa otrzymujesz od nas niewdzięczność,
• za to, że nie doceniamy Twojej Ofiary, złożonej dla ukazania nam Bożego Miłosierdzia, które nie ma granic,
• za to, że nie mamy ufności w Twoje nieskończone Miłosierdzie i nie przychodzimy czerpać z Niego Łask,
• za to, że uczestniczymy w Eucharystii nieświadomie i tylko zewnętrznie, jakby był to dla nas tylko wyuczony przez ludzi zwyczaj,
• za to, że zbliżamy się do Ciebie tylko w słowach i sławiąc Cię tylko wargami, podczas gdy nasze serca są z dala od Ciebie,
• za to, że młodzi ludzie ignorują Ciebie i nie chcą Cię poznać, pomimo Łask, których im udzielasz,
• za to, że dusze wybrane tak często odrzucają Twoją wolę i nie ufają Tobie,
• za to, że udajemy i pozorujemy przed innymi cnoty wiary, nadziei, miłości i pokory,
• za to, że tak często nie chcemy przyznać się do grzechów i odrzucamy Twoje Miłosierdzie,
• za to, że nie szanujemy i nie kochamy Twojej Mamy, Maryi,
• za to, że jesteśmy niewdzięczni i zbyt często narzekamy na wszystko, za to, że nie poświęcamy czasu na usłyszenie i zrozumienie Twojej woli,
• za to, że przez brak głębi w naszych osobistych relacjach z Tobą Jezu, przez brak ufności i wiary oraz przez brak osobistej sprawiedliwości i świętości, ludzie nie są Tobą zainteresowani, nie znają Ciebie prawdziwego, odrzucają Ciebie i nie dostępują Łaski Twojego Zbawienia,
• za to, że naszymi postawami i słowami odpychamy od Ciebie ludzi dobrej woli, szukających prawdy i Boga,
• za to, że nie ma jedności między wierzącymi w Ciebie, jako Pana i Zbawiciela.

Przepraszamy Cię Jezu Chryste i błagamy o przebaczenie dla nas i całego świata! „Spojrzyj, wysłuchaj, Panie, mój Boże! Oświeć moje oczy, bym nie zasnął w śmierci, by mój wróg nie mówił: „Zwyciężyłem go”, niech się nie cieszą moi przeciwnicy, gdy się zachwieję, Ja zaś zaufałem Twemu miłosierdziu; Niech się cieszy me serce z Twojej pomocy, chcę śpiewać Panu, który obdarzył mnie dobrem.  (Ps 13,4-6)

Panie Jezu w Ogrójcu przeżywałeś bardzo ciężkie emocje: „smuciłeś się i odczuwałeś trwogę”. Nie skrywałeś tego i my również  nie musimy się skrywać z naszymi trudnymi stanami. A co najważniejsze, dałeś nam wskazówkę, co warto w takich momentach robić. Co Ty uczyniłeś Panie Jezu, gdy zacząłeś doświadczać takich ciężkich stanów? Poprosiłeś o obecność swoich uczniów. Nie zgrywałeś herosa, tylko z wielką uczciwością, prosto w oczy powiedziałeś: „Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną!”. Warto wziąć z tego przykład. Nie okłamywać się, że jakoś sobie sami poradzimy. W momentach tragicznych potrzebujemy innych. Nie powiedziałeś do uczniów: dobrze, że jesteście. Wystarczy byście byli..”. Zamiast tego, dałeś im konkretne zadanie: „czuwajcie ze Mną!”. To innymi słowy: „twórzcie ze mną głęboką więź”. Chcę, byście byli ze mną bardzo blisko, poprzez modlitwę. Módlmy się za siebie nawzajem! Potrzebuję waszego, przyjacielskiego wsparcia. Przedstawiajcie mi swoje prośby i ufnie czekajcie. Czekanie i ufność są ze sobą niezwykle mocno powiązane. Im bardziej mi ufacie, tym łatwiej wam czekać z pozytywnym nastawieniem. Nie wstydźcie się przychodzić do Mnie z wieloma prośbami.

Nam także niesamowicie może pomóc modlitewna asystencja innych. Między nami a naszymi bliskimi, w momentach trudnych, może zawiązać się piękna więź wzajemnej, duchowej współpracy. Ogrójec uczy nas tego, że w cierpieniu każde „Zdrowaś Maryjo”, w ogóle każda modlitewna obecność jest na wagę złota. Nie rezygnujmy z niej. Otaczajmy innych modlitwą w ich cierpieniu, a gdy sami czegoś trudnego doświadczamy, niech to również staje się naszą modlitwą za świat!

Panie Jezu, Ty powiedziałeś do Alicji Lenczewskiej: „Każda chwila i każda okoliczność jest dobra, by modlić się wspólnie. Obecny czas wymaga łączenia się z braćmi w wierze i wspólnego trwania w modlitwie: zawierzania świata i siebie nawzajem Bogu w Trójcy Świętej, który jest jedynym oparciem i ocaleniem. Gdy spotykacie się i gdy jesteście razem, módlcie się i rozważajcie znaki, jakie niesie słowo Moje i sytuacje wydarzające się w waszym życiu i w świecie. Odczytujcie te znaki w świetle nauki płynącej z Ewangelii i z głębi waszego wnętrza oddanego Bogu w modlitwie. I trwajcie w ufności i pokoju! Amen”.

Witamy Cię Jezu Eucharystyczny prawdziwie obecny w Najświętszym Sakramencie! Wielbimy i wyznajemy Cię jako naszego Mistrza i Pana. Wierzymy, że każdą kroplę swojej drogocennej Krwi przelałeś po to, aby każdego z nas odkupić i uwolnić od szatana, grzechu i wszelkich zniewoleń. Panie nasz, który jesteś Słońcem świata, Słońcem, które zawsze wschodzi i nigdy nie zachodzi, Ty, który Twymi życiodajnymi promieniami stwarzasz, żywisz i rozweselasz wszystko na niebie i ziemi. Spraw, by Twoje światło wstało nad nami, którzy teraz podczas tej Godziny Świętej pragniemy czuwać wraz z Tobą, modlić się, wynagradzać i przepraszać za nasze grzechy i innych ludzi. Spraw Panie, by Twa jasność odsunęła od nas jak najdalej chmury błędów i ciemności grzechu, byśmy mogli przyjąć to jasne światło jako naszego wewnętrznego przewodnika, byśmy mogli dojść do końca podróży naszego życia, nie obrażając Ciebie. Witamy Cię Przenajświętsza Maryjo, Ty jesteś zawsze tam gdzie jest Twój umiłowany Syn. W Tobie i przez Ciebie Bóg do nas mówi. Maryjo, wybłagaj nam u Swego Syna, by zesłał moc Ducha Świętego na nas, abyśmy tu i teraz oraz w swoim życiu umieli pełnić Jego polecenie: Będziecie moimi świadkami aż po krańce Ziemi…

Panie Jezu, gdy patrzymy na Ciebie, ukrytego w Najświętszym Sakramencie, w sercu słyszymy Twoją słowa: „Wszystko z miłości do Ojca i do ciebie, człowieku, mój bracie. Lęk przenika Mnie do szpiku kości, przyprawia niemal o omdlenie, lecz się nie wycofam abyś ty mógł żyć jako wolny człowiek”. Czym jest zatem wolność, z którą wciąż mamy problem? To czystość serca wypełnionego Bogiem. Wolny człowiek, to człowiek nieobciążony czynami, których konsekwencją jest śmierć. Powołano nas do pełnienia dobrych czynów. Prawdziwą wolność daje tylko Bóg, ona jest łaską wysłużoną Twoim cierpieniem, nasz Odkupicielu. Po to Ojciec posłał, Ciebie, swego Syna, abyś nas wyzwolił, byśmy stali się ludźmi rzeczywiście wolnymi. Jezu, zapłaciłeś najwyższą cenę, wiedząc, że żadna cena nie jest jednak zbyt wielka za wolność dzieci Bożych. Oddałeś Panie swoje życie, abyśmy byli ludem świętym, przeznaczonym Bogu na własność. Przyjąłeś ten kielich ze względu na każdego z nas i tylu innych ludzi pogrążonych w mroku i cieniu śmierci. Dzisiaj gromadzimy się przed Tobą, Panie Jezu, aby modlitwą, miłością i obecnością wypełnić Twoją samotność przeżywaną na dzień przed męką. Dla Boga nie ma czasu, więc zawsze możemy być przy Tobie na każdym etapie Twego życia i męki. Chcemy dzisiaj rozważać Twoją ofiarę i nasz w niej udział. Panie, Twa ofiara nie ogranicza się do drogi krzyżowej i śmierci na Golgocie, ale rozciąga na całe Twoje życie. W Getsemani ta męka dochodzi do szczytu, bo koncentruje się w niej ofiara wszystkich lat od Twoich narodzin, aż do śmierci. Trzydzieści lat ciszy Nazaretu i trzy lata nauczania, cudów, uzdrowień i wskrzeszeń. To codzienne dawanie Siebie – ofiara modlitwy, umęczenia, gdy nie miałeś nawet czasu na posiłek i sen. Ofiara, która nie podobała się faryzeuszom i uczonym w piśmie. Panie Jezu, oblany krwawym potem, udręczony i pogodzony z wolą Boga Ojca, chcemy wejść z Tobą w sferę słabości i cierpienia, bólu, ofiary i krzyża. Chcemy po prostu być z Tobą, ponieważ Cię kochany, ponieważ, jesteś naszym Bogiem i Panem, bo umiłowałeś nas, cierpiałeś dla nas i za nas. Dlatego przywołujemy Twoje słowa wypowiedziane w Ogrodzie Oliwnym: „Nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie”. Pomimo lęku chcemy trwać, być przy Tobie i czuwać wraz z Tobą w Getsemani. Przyjmij, Jezu umęczony, naszą samotność, lęki i wewnętrzne zmagania.

Panie Jezu, Twoja Droga Krzyżowa jest wieczna – trwa do dziś i będzie trwać po wiek wieków. Nieustannie cierpisz za grzechy świata, nasz Panie, tak samo jak dwa tysiące lat temu w Jerozolimie: wyszydzany, opluwany, bity przez grzeszników, czyli przez nas. Każdy grzech ziemskiego Kościoła, czyli każdy nasz indywidualny grzech to cierń w Twojej bolesnej koronie, to smagnięcie biczem Twego Bożego Ciała, to plunięcie w Twoje Boskie Oblicze. I właśnie dlatego, że tak wielu ludzi zadaje ból Tobie, umiłowany Jezu, potrzeba dusz, które Cię pocieszą, które przez cierpienie i ubóstwo będą wynagradzać za grzeszników i niewdzięczników. Twoja Przenajświętsza Matka zapewnia, że ludzie są w stanie przerwać nakręcającą się spiralę grzechu. Potrzeba tylko ożywienia wiary, że los ludzkości spoczywa w rękach Boga.. Potrzeba tylko odwrócenia się od ohydnych praktyk grzechu, potrzeba tylko pokutnego oczyszczenia dusz. Modlitwa, pokuta i mężne ofiary mogą tylko złagodzić gniew Ojca – zaręcza Matka Boża w wielu objawieniach. A co jeśli grzechy świata okażą się zbyt ciężkie, a serca grzeszników zbyt zatwardziałe, aby doskonałe Boże Miłosierdzie mogło dłużej powstrzymywać nie mniej doskonałą Bożą Sprawiedliwość. Przygnieceni ciężarem wszystkich grzechów, jakie my ludzie, popełniliśmy przeciw Tobie padamy na kolana i w wielkim uniżeniu przepraszamy i błagamy o wybaczenie za wszystkie nieprawości. Szczególnie zaś przepraszamy za marginalizowanie czy wręcz ignorowanie kary Bożej, a nadużywanie Bożego Miłosierdzia i błędne jego interpretowanie. Przepraszamy za usuwanie w Europie kultu maryjnego, za traktowanie tradycyjnej pobożności maryjnej jako relikt czy zabobon. Przepraszamy za desakralizacje i profanacje świątyń katolickich w wielu krajach, gdzie w tych miejscach tworzy się restauracje, dyskoteki, kluby fitness, a nawet nocne kluby. Również i w naszej Ojczyźnie coraz częściej pojawiają się przypadki profanacji obiektów kultu religijnego, za co przepraszamy i prosimy o opamiętanie i nawrócenie sprawców tych czynów. Panie Jezu, jakże musisz cierpieć widząc ilu księży i osób konsekrowanych porzuca Twoją służbę, a niektórzy nawet stają się fanatycznymi apostatami niecofającymi się przed ciężkim bluźnierstwem. Przepraszamy za forsowanie procesu demokratyzacji w Kościele, zwłaszcza u naszych zachodnich sąsiadów, mającego na celu obalenie hierarchicznej struktury Kościoła i jej zakorzenienia w Prawie Bożym, ale i też dokonania głębokich i nieodwracalnych zmian na temat moralności seksualnej, kapłaństwa kobiet, czy stosunku do grzechu, zwłaszcza wołającego o pomstę do Nieba. Panie, wybacz wszystkie złe czyny, wszystkie zbrodnie, wojny i zbrojne konflikty, wszystkie przestępstwa, całą krzywdę, którą nawzajem sobie wyrządzamy, pogrążając nasz świat w chaosie. Wybacz, że tak bardzo zepsuliśmy to, co w Twym zamyśle miało być piękne. Wybacz, że zdeformowaliśmy obraz człowieczeństwa.

Nasza modlitwa ma być dialogiem – rozmową z Tobą, dlatego najpierw Ty, Panie Jezu, przemów do nas w swoim zbawczym słowie. „O wszystkich tych wydarzeniach posłyszał również tetrarcha Herod, i był zaniepokojony. Niektórzy bowiem mówili, że Jan powstał z martwych; inni, że zjawił się Eliasz; jeszcze inni, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał. A Herod mówił: «Jana kazałem ściąć. Któż więc jest ten, o którym takie rzeczy słyszę?» I starał się Go zobaczyć.” (Łk. 9, 7-9) Różne były i nadal są reakcje na Ciebie, Panie Jezu. Jedni się cieszą i z radością Cię przyjmują. Innych natomiast niepokoisz jak tetrarchę Heroda. Nie spotkał się on osobiście z Tobą, nie wiedział więc, jak się wobec niego zachowasz. Dobrze pamiętał tylko surowe upomnienia Jana Chrzciciela, którego za namową Herodiady nakazał ściąć. Źródłem niepokoju Heroda było jego sumienie. Przypominało mu ono bowiem grzeszny związek z żoną swego brata, Herodiadą i zabójstwo niewinnego człowieka, Jana Chrzciciela. Herod nic nie mówił o tym, że potrzebuje przebaczenia swoich grzechów i zmiany życia. Żył więc w ciągłym niepokoju. Wszystko, co słyszał od ludzi na temat Twój, nasz Panie i Jana Chrzciciela, stale powiększało jego zaniepokojenie. Niestety wielu jest ludzi takich jak Herod, skoncentrowanych wyłącznie na sobie. Żyją w ustawicznym niepokoju, wywoływanym przez swoje grzeszne życie. Nie szukają jednak w Tobie, Jezu, pomocy i uwolnienia od grzechów. Nie rozumieją, albo nie chcą pojąć tego, że kto ceni Miłość, znajdzie w Bogu sprzymierzeńca. Wysiłek usunięcia Ciebie, Panie, z życia od razu skazany jest na niepowodzenie, bowiem można Cię zagłuszyć i zasłonić, ale nie usunąć. Ty zawsze jesteś i dajesz o sobie znać na różne sposoby, czy nam się to podoba, czy nie. Dzieje się tak nie z powodu Twojego Chryste narzucania się nam, ale dlatego, że nasze istnienie uzależnione jest od Twojej obecności. Dzisiejsza ewangelia streszcza pojawiający się dylemat w sercu każdego z nas: tylu ludzi dzisiaj deklaruje niewiarę i odrzuca Ciebie, Panie Jezu, tylu twierdzi, że wiara nie jest im potrzebna, bo są nowocześni, wyzwoleni, nie chcą mieć nic do czynienia z Kościołem, czy wręcz dokonują apostazji. A przecież każdy może Cię Panie Jezu poznać, każdy kto Cię tylko będzie chciał poznać, to nie jest żaden problem! Jak więc to wytłumaczyć? Odpowiedź na to pytanie znajdujemy właśnie w dzisiejszym słowie. To co tak naprawdę przerażało Heroda to to, że ludzie zmieniali swoje życie. On bał się tego, że kiedy spotka Ciebie Panie Jezu, to będzie musiał zmienić swoje złe postępowanie, do którego tak się przyzwyczaił: do władzy, majętności, manipulacji, przewrotności. I to go tak bardzo niepokoiło. To jest również wskazanie dla nas, byśmy nie bali się szukać Ciebie, Zbawicielu, w naszym życiu. Dowodów na to, że jesteś, że działasz cuda jest bardzo wiele, trzeba tylko chcieć je znaleźć, zobaczyć. Ale to co najważniejsze, pójście za Tobą Panie, spotkanie się z Tobą to przede wszystkim przemiana życia, przemiana myślenia, to nawrócenie swojego serca i postępowania. Zastanówmy się zatem, czy naprawdę przemieniamy swoje serca, czy naprawdę kiedy spotykamy Cię Jezu, czy nawracamy się każdego dnia, czy jesteśmy gotowi na zmianę naszego własnego patrzenia na Ciebie, czy jesteśmy gotowi, abyś Ty Panie kierował naszym życiem, a nie odwrotnie?

Panie Jezu, jakże jesteśmy szczęśliwi i pełni radości, że możemy przebywać w Twej obecności. Czujemy się zaszczyceni, że nas wybrałeś. Mogłeś zamieszkać gdziekolwiek – w bezkresie wszechświata lub poza nim – ale Ty wybrałeś na swój dom nasze serca, do czasu, gdy my zamieszkamy w Twoim domu. Twoja obietnica jest dla nas nazbyt cudowna. Potrafimy na nią odpowiedzieć tylko nieustannie wielbiąc Twoje Imię. Gdy postrzegamy Twą potęgę i widzimy wspaniałe plany, jakie snujesz przed nami, nie możemy milczeć – musimy przemówić. Szukamy słów wdzięczności za poświęcony nam czas. Przyjmij nasze modlitwy. Pozwól nam wyśpiewać pieśń uwielbienia wraz z chórem tych, którzy należą do Twojej rodziny – ze wszystkimi, którzy otworzyli przed Tobą swoje serce. Mieszkanie w Twej obecności zachwyca nas, Boże. Dziękujemy, że stało się to możliwe przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana i Zbawiciela. Zakończeniem dzisiejszych rozważań GS niech będą słowa brata Rogera Schutza założyciela ekumenicznej wspólnoty z Teze: „Ty, Chryste Zmartwychwstały, rozpalasz w naszych ciemnościach ogień, który nigdy nie gaśnie. Dla każdego z nas bez wyjątku jesteś obecny nawet wtedy, gdy zniechęcenie i zwątpienie wydają się zalewać wszystko. Aby rozpalić płomień w naszych sercach, posługujesz się naszymi przykrymi doświadczeniami, a także naszymi własnymi cierniami. Przez Ciebie nasze serca twarde jak kamień mogą być w mrokach tak rozżarzone, że staną się światłem dla ludzkości pogrążonej w mrokach. Nam, Twoim ubogim, powierzyłeś misterium nadziei. Chcesz, żebyśmy byli zaczynem pojednania. A jednak wiesz, że jesteśmy słabi i idziemy przez życie po omacku. Lecz Ty patrzysz w serce, a nawet jeśli serce nasze nas oskarża, to Ty jesteś o wiele większy niż nasze serce. O tak, pośrodku naszych ciemności rozpal płomień, który nigdy nie zgaśnie”. Amen