Godzina święta

Witamy Cię Jezu, nasza miłości i najgłębszą cześć Ci oddajemy, o Chlebie żywy z nieba zstępujący, utajony Boże i Zbawicielu świata. Kłaniamy się i największą cześć Ci oddajemy, Słowo, które stało się Ciałem i zamieszkało między nami. Dziękujemy, że urodziłeś się i stałeś prawdziwym człowiekiem, mającym zarówno boskość, jak i człowieczeństwo, że przyszedłeś do ludzkości ze swoją wielką miłością i miłosierdziem. Dziękujemy za wszystkie Twoje słowa sprawiedliwości i prawdy, aby nas wyprowadzić z ciemności i wprowadzić do światła. Dziękujemy za Twoją mękę i śmierć na krzyżu dla naszego odkupienia i wybawienia od wiecznej kary. Uwielbiamy Cię Jezu za to, że Ty-Bóg przyszedłeś z nieba na ziemię, aby nas wyzwolić człowieka z niewoli grzechu i śmierci i przygotować do pójścia za Tobą do nieba.

Panie Jezu, z miłością odpowiadamy na Twoje słowa „Czuwajcie i módlcie się”,  jak i słowa  skierowane do nas poprzez św. Małgorzatę Marię Alacoque, abyśmy podczas tej jednej godziny w tygodniu trwali przy Tobie i koili Twój ból opuszczenia przez apostołów. Dlatego udajemy się teraz do Ogrójca i poświęcamy ten czas wyłącznie Tobie, Nasz Panie. Jedyne czego teraz  pragniemy to oddawać Ci hołd z uwielbieniem, pocieszać Cię, wynagradzać i zadośćuczynić za naszą niewdzięczność, wszelkie zniewagi, grzechy własne, naszych rodzin, naszego narodu  i całego świata.

Maryjo, klęcząc tutaj w obecności Twojego Syna Jezusa, zwracamy się do Ciebie, abyś nam pomogła Go uwielbić i zadośćuczynić za wszelkie zło, jakim jest nieustannie obrażany. Gdziekolwiek jest Jezus, Ty jesteś z Nim, bo dzięki Twojemu „fiat”, dzięki Twojemu ofiarowaniu własnego ciała  w czystym oddaniu się Bogu, Słowo stało się ciałem w Twym łonie. Prowadź nas Matko Przenajświętsza! Duchu Święty, prosimy o szczególną łaskę wytrwałości w Tobie i gotowości usłyszenia tego, co chcesz nam  przekazać. Pozwól nam, abyśmy przestawili się na odbiór Twojego głosu, daj nam poznać, jak najlepiej usłyszeć Ciebie i jak rozpoznać czas Twojego przemawiania do nas i doświadczania Twojej miłości.

Umiłowany Jezu, jakże trudno nam uwierzyć patrząc na Ciebie w postaci słabej Dzieciny położonej w żłóbku, że nie spotkasz się wśród ludzi z życzliwym przyjęciem, lecz ze sprzeciwem i poniesiesz straszliwą ofiarę na krzyżu za grzechy wszystkich ludzi dla ich zbawienia. Św. siostra Faustyna powiedziała; „Jak wielkie miłosierdzie Boże zawiera się w tajemnicy wcielenia Syna Bożego” Fakt, że Panie Jezu, stałeś się człowiekiem wprawia nas w zadumę i zachwyt nad tajemnicą Miłości, wielkiej, nieogarnionej Miłości i dowodzi Twego wielkiego miłosierdzia względem nas, które nie zna granic. Mogłeś przecież przyjść w pełni mocy i chwały, jednak nie chciałeś, żebyśmy drżeli ze strachu przed obliczem Boga Wszechmogącego. Przyszedłeś zatem jako niewinne i bezbronne Dzieciątko, a przez człowiecze życie pełne ubóstwa i prostoty, nędzy i bólu, stałeś się jednym z nas. Poddałeś się słabości natury ludzkiej, pozwoliłeś cierpieć tej naturze to wszystko, co znoszą ludzie: strach, tęsknotę, niepokój, smutek, upokorzenie i  byłeś nam podobny we wszystkim, z wyjątkiem grzechu. W Ogrodzie Oliwnym uniżyłeś się, nasz Odkupicielu, do tego stopnia, że pozwoliłeś znosić swej duszy wszystkie straszne boleści, aby wyzwolić nas z wszystkiego co nas zniewala, by rodzaj ludzki mógł wznieść się ku swemu Stwórcy. Panie Jezu, jakże często zapominamy, że jesteś Bogiem, który nieustannie przychodzi do każdego z nas, by nas wspierać. Nigdy nas nie opuszczasz  towarzysząc nam w każdej sytuacji, by pomóc nam odkryć sens pielgrzymowania, sens powszedniego życia, by zaszczepić odwagę w próbach i cierpieniu.  Przepraszamy, że nie dostrzegamy Twojej bliskiej obecności, że nie potrafimy Ci zaufać, wierzymy, że sami sobie poradzimy, co w konsekwencji prowadzi do rozczarowania, zwątpienia, ulegania złym manipulacjom.  A przecież największą nadzieją możesz być jedynie Ty, Panie Jezu – Bóg, który ogarnia wszechświat, i który może nam zaproponować i dać to, czego sami nie możemy osiągnąć, a tym bardziej nie zaoferuje nam tego ten świat.

Przyszedłeś Panie Jezu w konkretnym momencie dziejów i stałeś się człowiekiem, aby wziąć na siebie nasze grzechy. Święta Bożego Narodzenia upamiętniają to pierwsze przyjście w momencie historycznym, ale wiemy, że przyjdziesz też na koniec czasu jako Sędzia wszystkiego. Przychodzisz także codziennie, aby nawiedzić każdego z nas przyjmującego Cię w słowie Bożym, w sakramentach, w braciach i siostrach. Każdego dnia Jesteś u drzwi naszych serc i kołaczesz. O Panie, wybacz nam, że nie czujemy w sercu, kiedy delikatnie pukasz, aby nas nawiedzić, że nie potrafimy odwzajemnić Twojej miłości i odpowiedzieć miłością na Miłość. Panie Jezu, przepraszamy, że w czasie minionych świąt nie oczekiwaliśmy Twego przyjścia z głęboką nadzieją, radością, ufnością, z czystymi sercami, a ulegaliśmy ferworowi przygotowań, gonitwą za prezentami, dekoracjami, kolorowymi światełkami, blichtrem i kiczem. Przepraszamy za brak wzajemnego dialogu, budowanie murów niezrozumienia, kłótnie, rodzinne sprzeczki, przepych, nie umiarkowanie w jedzeniu i piciu, wiarę w przesądy wigilijne. Przepraszamy za składanie sobie pustych, bezmyślnych życzeń świątecznych, w których nie było wiary i odniesienia do Ciebie. Przepraszamy, że nie byłeś Panie Jezu w centrum naszej uwagi i nie potrafiliśmy zatrzymać się w poszukaniu drogi do Ciebie.

Panie Jezu, przedwczoraj pożegnaliśmy stary rok, a teraz chcemy chwilkę zastanowić się jaki on był… Czy należeć będzie tylko do nieodwracalnej przeszłości, czy też będzie rzutować na naszą przyszłość? Czy czas, który jest dla nas Twoim największym darem dostatecznie cenimy? Czy pamiętamy o tym, że kto ma czas dla Ciebie, Panie Boże, ma go dla siebie i innych, a kto nie ma czasu dla Ciebie, Jezu, nie ma go również dla innych… Panie Czasu i Wieczności, pragniemy podziękować Ci, uwielbić Cię i przeprosić za 2024 rok. Z pewnością niektóre dni chcielibyśmy przeżyć ponownie, gdyż były dla nas pomyślne i dobre, a o innych chcielibyśmy zapomnieć i najlepiej wymazać je z pamięci. Wszystko to jest jednak naszym plonem, który przynosimy do Ciebie, Panie, składając przed ołtarzem. I choć niektórym z nas pewnie będzie trudno podziękować za ten czas, to uczyńmy to, bo wierzymy, że nic nie dzieje się bez przypadku. Całym sercem dziękujemy za wszystko, co od Ciebie dostaliśmy. Dziękujemy za życie i za miłość, którą otrzymaliśmy i którą dajemy, za kwiaty, powietrze i słońce, za szczęście i za troski, za to, co było możliwe i za to, co nie było możliwe. Oddajemy Ci wszystko, co w minionym roku zrobiliśmy: wykonaną pracę, rzeczy, które wyszły spod naszych rąk i to wszystko, co zdołaliśmy naszymi rękami zbudować. Powierzamy Ci ludzi, którzy nas kochają, i których my kochamy, naszych nowych przyjaciół, tych, którzy są blisko, tych, którzy się oddalili, tych, którzy zakończyli swoje życie, tych, którzy prosili nas o pomoc i tych, którym zdołaliśmy pomóc, tych, z którymi dzielimy życie, obowiązki, smutki i radości. Jezu Chryste, Ty przecież chcesz nas wyprowadzić z ciemności egipskich i zaprowadzić do światła domu nazaretańskiego. Wyszliśmy z ręki Boga i do Niego zdążamy każdym dniem naszego życia. Często jednak o tym zapominamy, przygnieceni nawałem codziennych spraw i zajęć. Chcemy Cię teraz, umiłowany Panie, przeprosić za popełnione w poprzednim roku grzechy. Dlatego w poczuciu winy i z głębokim żalem pokornie prosimy o Twoje przebaczenie wypowiadając słowa: przepraszamy Cię, Panie!

• za wszelką niesprawiedliwość, niestabilność polityczną, konflikty zbrojne, wojny na Ukrainie, Bliskim Wschodzie i wszystkie wojny, jakie w tym roku toczyły się na świecie,
• za zamachy terrorystyczne i bestialskie zbrodnie przeciw ludzkości, przemoc, agresję, nienawiść i krzywdy, za obojętność bogatych na los biednych,
• za zło popełnione w naszym narodzie, zgorszenia i korupcję w życiu publicznym, pijaństwo i kradzieże, zaniedbywanie obowiązków wobec swego narodu, za odchodzenie od wartości, złe decyzje polityków i rządzących,
• za zło popełnione w życiu społecznym, niesolidność i nieuczciwość w pracy, niesprawiedliwość i wykorzystywanie innych, brak pomocy wobec potrzebujących i bezrobotnych,
• za zabójstwa, akty aborcji i eutanazji, eksperymenty prowadzone na dzieciach nienarodzonych, za grzechy wrogów życia i za to, że człowiek czyni się panem życia,
• za brak naszej modlitwy i dostatecznej wrażliwości na cierpienie naszych braci chrześcijan prześladowanych za wiarę,
• za zgorszenia, nieobyczajność, rozwiązłość, pornografię, uzależnienia, za publiczną obrazę wiary, moralności chrześcijańskiej i lekceważenie krzyża Chrystusowego,
• za grzechy popełnione w pracy, wobec sąsiadów, brak miłości i życzliwości, brak poszanowania własności społecznej, nieuczciwość w pracy, nieżyczliwość i obojętność na ludzkie potrzeby, za wszelkie działania i inicjatywy, które niszczą kobiecość i męskość, za zaniedbywanie osób starszych i samotnych,
• za grzechy popełniane we wspólnocie wierzących, poświęcanie zbyt krótkiego czasu na modlitwę, lekceważenie przykazań Bożych i kościelnych, szczególnie za opuszczanie Mszy Św. w niedzielę i święta, za zaniedbywanie sakramentu pokuty, niegodne przyjmowanie sakramentów św., a zwłaszcza Komunii Świętej,
• za to, że wstydziliśmy się naszej wiary i nie broniliśmy Kościoła, za obojętność rodziców i dorosłych wobec wychowania dzieci i młodzieży, za krzywdy wyrządzone przez ludzi Kościoła innym, a także nasze grzechy wobec kapłanów,
• za nieprawości popełnione w naszych rodzinach, rozwody i zaniedbywanie obowiązków rodzicielskich i brak poświęcania dostatecznej uwagi dzieciom, niewierności i kłótnie w życiu małżeńskim, zaniedbywanie modlitwy osobistej i rodzinnej, za niszczenie małżeństwa jako związku męża i żony, a promowanie związków partnerskich,
• za źle wykorzystany czas, niemądrze wydane pieniądze, wypowiadanie bezużytecznych słów, gniew i złość, lekceważenie miłości, puste działania, źle wykonane prace, życie bez entuzjazmu, nasze zapominalstwo, narzekanie i to, że milczeliśmy, kiedy należało mówić.

Panie, Ty nam dajesz ten nowy rok, który jest jak witraż, na który składa się z 365 wielobarwnych szkiełek, wyrażających kolejne dni naszego życia. Użyjemy do niego czerwieni naszej miłości i naszego entuzjazmu, purpury naszego żalu i bólu, zieleni naszej nadziei i różu marzeń, błękitu i szarości naszego zaangażowania i naszej walki, żółci i złota naszych żniw… Biel zachowamy na zwyczajne dni a czerń – na te, gdy zabraknie Twojej obecności. A wszystko to spoi nasza modlitwa pełna wiary i niewzruszone zaufanie Tobie. Panie, prosimy Cię, abyś po prostu rozświetlał od wewnątrz ten witraż naszego życia, światłem Twojej obecności i ogniem Twojego Ducha, który daje życie. I tak dzięki jego przejrzystości, ci, których postawisz w tym roku na naszej drodze, będą mogli w nim odkryć oblicze Twojego umiłowanego Syna i naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Amen.

 

Witaj umiłowany Jezu w Najświętszym Sakramencie Ołtarza.!  Bądź pochwalone Najświętsze Oblicze pełne blasku w tej białej Hostii ukryte. Weszliśmy w nowy rok liturgiczny, pierwszy tydzień Adwentu, czas oczekiwania i przygotowania na Twoje powtórne przyjście. W kościołach odprawiane są Roraty, pali się świeca symbolizująca Twoją Matkę. Prosimy za Jej wstawiennictwem, by zamieszkała w nas prawda, życzliwość, serdeczność, dobroć – by w nas zamieszkała miłość. Potrzebujemy Ciebie Panie, bo wokół nas i w nas tyle zakłamania, fałszu, obłudy, że już  prawie zapomnieliśmy, czym jest prawda, czym jest światłość, czym jest dobroć. Wokół nas tyle chciwości, zazdrości, że zapomnieliśmy już prawie, czym jest bezinteresowność.

Wraz z Maryją chcemy wejść w czas radosnego przygotowania na spotkanie z Tobą, Panie Jezu. Czuwamy i trwamy na modlitwie w tej godzinie Ogrójca. Gdy ludzie zapominają o Tobie, znieważają Ciebie, czy my możemy zostawić Ciebie samego w boleściach, jeśli płoniemy miłością ku Tobie. Nie możemy przynieść Ci pomocy, ale przynajmniej weźmiemy udział w Twoim opuszczeniu, osamotnieniu, czuwając i trwając na modlitwie.

Panie Jezu! Jedyną sytuacją, w której poprosiłeś o cokolwiek swych apostołów była noc Twojej agonii. Poprosiłeś trzech z nich, bo oczekiwałeś, że przynajmniej oni pozostaną Ci wierni. Poprosiłeś o godzinę wynagrodzenia, aby pokonać godzinę zła, godzinę ofiarnej łączności z Krzyżem, aby pokonać antymiłość grzechu. Uczniowie posnęli i to dlatego z Twojego udręczonego samotnego Serca wydobyło się westchnienie: „Jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną?” Nie prosiłeś o godzinę aktywności, lecz o godzinę towarzystwa.

Spoglądając przez tę godzinę na Ciebie, Eucharystyczny Panie, chcemy Ci towarzyszyć bo w tajemniczy sposób przemieniasz nasze serca. Możemy upodobnić się do Ciebie. Ty, Panie sam nas zapraszasz do głębokiego osobistego spotkania. Miłość ludzka, zmysłowa maleje z czasem, lecz Twoja Boska miłość nie maleje. Przebywanie przed Tobą, Realną Obecnością przypomina wystawianie się na słońce, aby chłonąć jego promienie. Milczenie w trakcie tej godziny jest spotkaniem sam na sam z Tobą. W tej chwili nie mówimy: „Słuchaj, Panie, bo sługa Twój mówi” ale  „Mów, Panie , bo sługa Twój słucha”. Otwórzmy nasze serca na słowo Pana. Z Ewangelii św. Mateusza (Mt 7,21.24-27): W owym czasie Jezus powiedział do swoich uczniów: «Nie każdy, który Mi mówi: „Panie, Panie!”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki».
Panie Jezu, my nic nie możemy Ci dać, czego byś nie miał, prócz nas samych. Ale kiedy Cię naprawdę miłujemy, wtedy nasze miłowanie obejmuje wszystko, co potrzebuje pomocy lub ratunku. Wiemy też, że nasze sumienia mogą stać się obiektem manipulacji lub przez wychowanie otrzymać fałszywe normy moralne. Jednakże kto Ciebie wybiera – wie, że wybrał Miłość i w Jej blasku będzie budował swoje  życie.

Mówisz nam: „Nie ten jest Moim umiłowanym, kto woła: „Panie, Panie|”, lecz ten i tylko ten, który wypełnia Moją wolę”. Więc jak żyć? Jak wypełniać Twoją wolę? W tych trudnych czasach pozostają dwa sposoby, aby uratować się z tego zamętu: oddać się Niepokalanemu Sercu Maryi, Przenajświętszej Pannie oraz odnowić nabożeństwo do Najświętszej Eucharystii poprzez adorację oraz częstą Komunię Świętą. W zjednoczeniu z Twoim Sercem i mocą Twojej Miłości – kochać Maryję, wynagradzać, modlić się i ratować dusze naszych braci i sióstr. Oto nasze zadanie. A my odrzucamy to wszystko, nie słuchamy Ciebie. Nie chcemy tak żyć, mamy inne zadania. Nie chcemy budować domu na skale lecz na piasku. Za to chcemy przeprosić Cię Panie.

Przepraszamy, że nie kochamy Twojej Matki, którą dałeś nam w testamencie z Krzyża za naszą Matkę. Dając nam swoją Matkę na krzyżu, wyraziłeś się mniej więcej tak: „Dzieci moje, nigdy nie róbcie nic takiego, za co wasza Matka musiałaby się wstydzić”. Jeśli dusza miłuje tę Matkę, będzie miłować także i Mnie, Jej Boskiego Syna, który czyniąc zadośćuczynienie za wasze grzechy, wyzbył się  swego ostatniego godziwego przywiązania  – do swojej Matki.

Przepraszamy Cię, Panie, że nie mówimy „tak” zamiarom Twoim wobec nas, że tak mało czuwamy i trwamy na modlitwie, że tak mało miłujemy Ciebie i człowieka, w którym mieszkasz. A przecież to miłość czyni nas gotowymi na Twoje przyjście.

Przepraszamy, że często żyjemy na zasadzie przeliczania, dajemy dużo tym, którym dawać się opłaca, a odcinamy się od tych, którzy na nic nam się nie przydadzą.

Przepraszamy za nierozważne zachowanie, że budujemy dom na piasku, co prowadzi donikąd i kończy się porażką w życiu. Że jesteśmy w nieustannej promocji samego siebie i swoich punktów widzenia, wmawiamy sobie, że damy radę.

Przepraszamy, że nie budujemy na Tobie, Jezu i nie inwestujemy w relację z Tobą, opuszczamy niedzielną Mszę Świętą, nie korzystamy z życia sakramentalnego, a Ty, Panie tak bardzo chcesz zanurzyć nas w swojej intymności, przygarnąć, przytulić, nawiedzić w naszych nędzach i słabościach.

Panie Jezu, jedyną rzeczą, jaką pragnąłeś upamiętnić, była Twoja śmierć. Prosiłeś, aby ją wspominano i sam ustanowiłeś dokładny sposób, w jaki ma być ona wspominana.

Pamiątka ta została ustanowiona w noc przed Twoją śmiercią, podczas „Ostatniej Wieczerzy”. Wziąwszy w swoje ręce chleb, powiedziałeś: „To jest ciało moje, które za was będzie wydane”, to znaczy wydane na śmierć. Następnie nad kielichem z winem wypowiedziałeś słowa: „ To jest moja Krew przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów”. Aby ta ofiara nigdy nie została zapomniana, wydałeś Kościołowi Boskie polecenie: „To czyńcie na moją pamiątkę”. Msza święta jest uobecnieniem ofiary Kalwarii, z tym samym Kapłanem i tą samą Żertwą. Z tą różnicą, że ofiara Kalwarii była krwawa, a ofiara Mszy Świętej dokonuje się w sposób bezkrwawy. Co więcej na krzyżu byłeś Panie sam, na Mszy Świętej jesteśmy z Tobą my. Jesteśmy obecni na każdej Mszy Świętej pod postaciami chleba i wina, które są symbolami naszego ciała i krwi. Nie jesteśmy biernymi obserwatorami, ale ofiarujemy siebie razem z Tobą. My wszyscy ofiarujemy się Tobie przez ręce kapłana.

Dziś jest pierwszy czwartek miesiąca i chcemy Ci podziękować za Sakrament Eucharystii. Wielbimy Cię, Chryste, za dar z siebie dla odkupienia grzeszników. To miłość stała się motywem Twej bezgranicznej ofiary. Stanowi to przykład dla nas, którym ciągle brakuje dostatecznej miłości do Ciebie i do drugiego człowieka. Jeśli Ty, będąc Bogiem Żywym nie oszczędziłeś swojego życia i zawisłeś na drzewie krzyża dla grzesznego człowieka, to o ileż bardziej my powinniśmy kochać ludzi, których mamy wokół siebie. Ofiara złożona przez Ciebie na Kalwarii była najwyższym wyrazem miłości i ciągle w sposób bezkrwawy uobecnia się na naszych ołtarzach w czasie Mszy Świętej. Panie Jezu! Ty jesteś zawsze z nami i nigdy nas nie opuścisz. Dlatego pragniemy złożyć Ci dziękczynienie wołając: Dziękujemy Ci, Panie.

Dziękujemy Ci Jezu za Krew, którą przelałeś na Górze Oliwnej. Twój kielich goryczy stał się dla nas kielichem zbawienia. Dziękujemy, że w każdej Mszy Świętej i w każdej chwili w tabernakulum na wszystkich ołtarzach świata ofiarowujesz się Ojcu i oddajesz się jako najwyższa ofiara przebłagalna, nieskończenie zadośćuczyniąca.

Ale również pragniemy przeprosić Cię. Chcemy Cię przeprosić za wszelkie opuszczanie Mszy Świętej w niedziele lub święta oraz niegodne jej słuchanie. Przepraszamy Cię za wszelkie zaniedbanie Komunii wielkanocnej i Wiatyku św. oraz za niegodne lub niepobożne przyjęcie Ciała i Krwi Twojej, za wszelkie nieuszanowanie, popełnione w Kościołach Twoich,  za wszelką niewdzięczność okazaną Ci przez ludzi, których nieskończenie umiłowałeś i za wszelkie grzechy i niewierności nasze.

Dziękujemy Ci Jezu za tę dzisiejszą godzinę przed Twoim Majestatem. Wejrzyj na nas zgromadzonych tu w imię Twoje i napełnij swoją łaską nasze życie. Pomóż nam żyć tylko dla Ciebie, iść drogą, którą nam przeznaczyłeś. Niech radość Adwentu będzie nam udzielona. Błogosław nam i naszym bliskim. Amen.

 

 

 

 

 

Witaj Jezu, nasza Miłości! Jak dobrze znowu być przy Tobie i wpatrywać się w Twoje  oblicze ukryte pod postacią chleba w Najświętszym Sakramencie. Dziękujemy, że poruszyłeś nasze serca, byśmy przełamując własne słabości odpowiedzieli na Twe wezwanie i zapragnęli tego wieczoru czuwać wraz z Tobą w Ogrodzie Oliwnym. O Jezu, wiekuisty Boże, nie tylko w dniu dzisiejszym, ale w każdym momencie życia czerpiemy z niezgłębionego miłosierdzia Twego wszystko, czegokolwiek dusza i ciało może zapragnąć. Dziękujemy za Twoje niezliczone łaski i dobrodziejstwa. Niech każde uderzenie naszych serc będzie nowym hymnem dziękczynienia ku Tobie, każda kropla naszej krwi niech krąży dla Ciebie, Panie, bo Cię  kochamy i uwielbiamy w Twej nieskończonej miłości i wszechogarniającej potędze. Bądź uwielbiony w Twoich świętych, których nam dałeś, a dziś wielbimy Cię wraz z tymi świętymi, którzy ze szczególną miłością i pokorą przeżywali w każdy czwartek Godzinę Świętą. Jednoczyli się z Tobą w godzinie Ogrójca, w Twojej modlitwie i duchowej walce, którą przeżywałeś w obliczu męki. Przez ich wstawiennictwo prosimy Cię, o łaskę dobrego przeżywania tej godziny. Panie, pozwól nam również spędzić czas tego czuwania w obecności Twojej Najświętszej Matki, od której chcemy uczyć się duchowej bliskości z Tobą,  nie tylko ciałem, ale z pełnym zaangażowania serca i umysłu trwania przy Tobie całą miłością, jaka płonie w naszych sercach. Maryjo, pragniemy odnaleźć się blisko przy Twoim Sercu i razem  z Tobą patrzeć w stronę Ogrójca..

Nasza modlitwa ma być dialogiem, rozmową z Tobą, dlatego najpierw Ty Panie przemów do nas w swym zbawczym słowie: ”Jezus zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: «Królestwo Boże nie przyjdzie w sposób dostrzegalny; i nie powiedzą: „Oto tu jest” albo: „Tam”. Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest». Do uczniów zaś rzekł: «Przyjdzie czas, kiedy zapragniecie ujrzeć choćby jeden z dni Syna Człowieczego, a nie zobaczycie. Powiedzą wam: „Oto tam” lub: „Oto tu”. Nie chodźcie tam i nie biegnijcie za nimi. Bo jak błyskawica, gdy zabłyśnie, jaśnieje od jednego krańca widnokręgu aż do drugiego, tak będzie z Synem Człowieczym w dniu Jego. Wpierw jednak musi wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to pokolenie»” (Łk. 17, 20-25)

Panie Jezu, uczysz nas, że wiara jest darem, który dajesz osobom o prostym sercu, tym, którzy wiedzą, jak Cię znaleźć pośród zwykłych zajęć i w ludziach, z którymi się spotykają. Wystarczy mieć otwarte serce i być młodymi duchem, by chcieć dowiedzieć się tego, czego nas uczysz. Wszak przemawiasz do nas przez Ducha i robisz to kiedy chcesz i gdzie chcesz. Tak wyraziła to mała Tereska: „Nasz Mistrz naucza bez wielkich przemówień. Nigdy nie słyszałam, żeby mówił, ale wiem, że on jest we mnie. W każdej chwili mnie prowadzi i zsyła natchnienia, ale to właśnie w stosownym momencie odkrywam nieznane mi dotąd światła. Zwykle nie pojawiają się one w moich oczach w czasie modlitwy, ale pośród codziennych zajęć”. Najdroższy Jezu, Ty ustawicznie działasz w naszej codzienności, jednak nie zawsze dostrzegamy Twoją delikatną, cichą obecność. To od nas zależy, czy dostrzeżemy Ciebie i odpowiemy pragnieniem, uważnie wsłuchując się w Twój subtelny głos. Panie Jezu, mówisz: „królestwo Boże jest pośród was”, a prościej to ujmując mówisz: „jeśli chcesz je zobaczyć, rozejrzyj się wokół siebie”. Jest ono teraz, w tym konkretnym czasie, w zwykłych i codziennych sprawach.. Dlatego trzeba żyć tą darowaną chwilą, obdarzać innych, zrobić coś konkretnego dla kogoś. W dzisiejszym zabieganym świecie, który nerwowo poszukuje coraz to nowych doznań, bodźców albo nadzwyczajności zbyt trudno przychodzi nam docenić to, co jest wokół nas. Bo przecież to znamy, bo przecież to nas nudzi, to takie zwyczajne i szare. Nawet jesień mglista, deszczowa i zimna. Czym tu się zachwycać? Czyżbyś Panie się mylił? Nie, nie mylisz się, ale zapraszasz nas do uważności, do zatrzymania się, do spojrzenia nowymi oczyma na to, co już znane. Jak to ktoś mądrze powiedział: „Nie rzeczywistość sama, ale serce, jakim ku niej przystępujemy daje rzeczom kształty i kolory”.

Przepraszamy, Panie Jezu za to, że nie doceniamy zwykłych cudów codzienności, drobnych gestów dobroci, którymi darmo i tak hojnie nas obdarowujesz. A my zamiast dziękować Ci to ciągle narzekamy, utyskujemy, okazujemy swoje niezadowolenie, szukamy pretekstu do roszczeń, co raczej powinno być bodźcem do prawdziwych zmian.

Przepraszamy za zatwardziałość ludzkich serc zamkniętych na wezwanie do nawrócenia, za brak otwarcia się  na dar Twojej, Jezu Chryste, łaski. Człowiek może Cię spotkać tylko wtedy, gdy otworzy się na działanie Twojej przemieniającej miłości w swojej codzienności. Tylko Twoja, Panie,  miłość może poruszyć nasze serca i doprowadzić do pełnego zaufania i powierzenia się Bożej opatrzności. Dostrzec królestwo Boże mogą jedynie Ci, którzy już je mają w swoim sercu, którzy o nie w sobie dbają. Ci, którzy go nie mają ciągle biegną jak ku linii horyzontu, która wciąż się oddala. Biegną nienasyceni, niezaspokojeni, zmęczeni, rozczarowani. A my? Jak chcemy patrzeć na świat, na siebie? Chcemy biec, czy chcemy się zatrzymać, uspokoić, zwolnić, żeby dostrzec królestwo wokół siebie?

Umiłowany Mistrzu, Ty jesteś królestwem Bożym pośród nas. Każdy kto Cię przyjmuje jako swego Pana i Zbawiciela, słucha Twego słowa i nim kieruje się w życiu codziennym, ten jest już teraz obywatelem królestwa Bożego. Dziś przestrzegasz nas Panie, byśmy nie chodzili i nie szukali przez całe życie królestwa Bożego, gdy ono jest tak blisko każdego z nas, niemal na wyciągnięcie ręki. A jednak tak często rozglądamy się wokoło szukając czegoś nadzwyczajnego, jakiś cudowności, charyzmatycznych ludzi, zapierających dech w piersiach retorów, wyjątkowych rekolekcji. A Ty samotny, Panie Jezu, czekasz na nas w pustym kościele, w zimnym tabernakulum, bo nie ogrzanym żadnym ludzkim sercem. Mówisz Panie do nas „nie chodźcie tam gdzie mnie nie ma, ale bądźcie tu gdzie jestem”. Najbliżej Ciebie możemy być podczas Eucharystii, wtedy przychodzisz do nas w komunii świętej. Fizycznie i duchowo jesteśmy najbliżej Ciebie, ukochany Jezu, gdy się karmimy Twoim Najświętszym Ciałem.

Przepraszamy, za nie przemyślany udział w spotkaniach z pseudocharyzmatycznymi osobami, duchowymi uzdrowicielami i wędrówki od jednego do drugiego w poszukiwaniu spektakularnych wydarzeń, szybkich uzdrowień, które mają pomóc w uniknięciu niesienia zbawczego krzyża cierpienia. Przepraszamy za traktowanie mszy z modlitwą o uzdrowienie, jak duchowej sensacji, magicznego wydarzenia lub koncertu życzeń, a przecież każda Msza św., przeżyta w godny sposób, pełna zaufania i prawdziwej wiary może zaowocować przemianą zarówno ducha jak i ciała.

Przepraszamy, że tak wielu dziś daje się zwieźć fałszywym prorokom, apostołom antychrysta odwodzącym dzieci Boże od wspólnoty Kościoła, poszukującym wiary łatwej i przyjemnej. Ile jest takich sytuacji, gdy ktoś głosi poglądy sprzeczne z Bożym Prawem i nauką Kościoła. Czy mamy odwagę zaoponować? Powiedzieć co myślimy? Czy raczej w popłochu chronimy się w milczeniu? Jesteśmy członkami Kościoła widzialnego, zatem musimy wyznawać naszą wiarę gdy jest to potrzebne w sposób publiczny i widzialny. Przepraszamy, za to że ze strachu przed ludźmi przemilczamy naszą wiarę, a szczególnie gdy jest ona atakowana. W ten sposób nie tylko pozbawiamy Cię Panie Jezu, należnej Ci czci, ale i pozbawiamy innych ludzi szansy na nawrócenie dając niewłaściwy przykład.

Wybacz nam Jezu, że nie jesteśmy wewnętrznie scaleni, brak nam odwagi, a moglibyśmy zrobić coś dobrego, choćby pomóc błądzącemu, usidlonemu przez ideologię, zwiedzionemu przez propagandę. Trzeba pamiętać, że poza Kościołem nie ma zbawienia, nie dajmy się oszukać, trwajmy mocno w wyznawanej wierze, bo kto wytrwa do końca ten będzie zbawiony.

Panie Jezu, w dzisiejszej ewangelii doświadczasz ludzkiej ciekawości związanej z przyjściem królestwa Bożego. Człowiek wierzący nie powinien szukać sensacji lecz dostrzegać, że największe znaki, Jezu Chryste, czynisz dyskretnie, w całkowitym ukryciu. Tak samo robią ludzie, którzy naprawdę kochają. Nie zależy im na poklasku, a radość znajdują w drobnych gestach miłości wyświadczanych niezauważenie. Ale musimy przyznać, że  i  my możemy żyć cały czas w oczekiwaniu na sensacyjne spełnienie Twoich słów. Ileż to razy największą poczytnością cieszą się artykuły czy filmy o tematyce końca świata, katastrof i kataklizmów jakie nas czekają. Ludzka ciekawość jest absolutnie nie do zaspokojenia. Ty Panie Jezu, chcesz byśmy nie myśleli w ten sposób, bo to nie jest kwestia kiedy i gdzie, ale mamy się zastanowić czy żyjemy blisko Ciebie. Przecież Ty Jezu, jesteś uobecnionym Królestwem Boga między nami. Powinniśmy się bardziej interesować Tobą, Najdroższy Panie, zamiast zaskakującymi newsami tego świata, nowinkami, sensacjami czy nie potwierdzonymi przez Kościół objawieniami.

Przepraszamy, że tak łatwo ulegamy pesymistycznym myślom, poglądom, katastroficznym wizjom przyszłości czy medialnym wiadomościom o okrucieństwach, wojnach i kataklizmach, co wzbudza w nas strach, przerażenie, depresyjne myśli  potęgując jedynie  poczucie zagrożenia i przerażenia, a zapominamy, że lęk jest jedną z największych przeszkód w życiu duchowym.

Przepraszamy, za tych którzy by zaspokoić swoją ciekawość korzystają z horoskopów, astrologii, chiromancji, wróżbiarstwa, jasnowidztwa, medium, bądź wręcz chcą panować nad czasem, ludźmi lub zjednać sobie ukryte moce. To nigdy nie kończy się dobrze, bo jest formą zdrady Ciebie, Panie Boże, naszego jedynego Pana i sprowadza poważne duchowe konsekwencje.

Przepraszamy za szukanie tu na ziemi bardziej niż wartości duchowych królestwa opływającego w dobrobyt, które da korzyści najczęściej materialne, być może sławę, jakieś poczytne miejsca w dzisiejszym społeczeństwie. Życie nie zależy od tego, co ktoś posiada lub jakie stanowisko zajmuje, gdyż takie myślenie najczęściej doprowadza do  zniszczenia w sobie tego, kim się jest. A tymczasem królestwo Boże to nie tyle czyjaś władza, co raczej owoc przemiany ludzkich serc.

Panie Jezu, mówisz swoim uczniom, a także i nam wszystkim, że najpierw musisz wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to pokolenie. I nam trzeba przejść przez wiele odrzucenia i cierpienia, ale w tym wszystkim nie jesteśmy i nie będziemy sami, bo Ty jesteś z nami. Teraz musimy też pomyśleć o tym, by inni żyjący obok nas patrząc na nasze życie mogli dostrzegać, że trwamy w Twojej obecności Panie i by było widać tego owoce. Każdy z nas ma potencjał do bycia źródłem inspiracji lub zgorszenia, wybór zależy od nas. Warto zadawać sobie pytania: czy nasze słowa budują czy niszczą? Czy wspieramy innych w ich drodze duchowej? Co poświęciliśmy walcząc przeciwko swoim grzechom?

Panie Jezu Chryste, wyznajemy Ciebie jako naszego jedynego Zbawiciela, Pana i Mesjasza. Pragniemy należeć do Ciebie. Chcemy być wolni od mocy ciemności i władzy szatana. Chcemy wejść do Twego Królestwa i być częścią Twojego ludu. Pragniemy odwracać się od wszelkiego zła i unikać wszystkiego, co do grzechu prowadzi. Prosimy Cię Panie, abyś przebaczył nieprawości popełniane przez nas, naszych najbliższych, w Ojczyźnie i na świecie. Przez ręce Maryi, Twojej i naszej Matki oddajemy Ci nasze życie i zanosimy przebłaganie. Amen

Witaj Miłości!  Witaj Boże żywy, jedyny, obecny w tej Przenajświętszej Hostii! Witaj Jezu kochający nas miłością nieustającą i niegasnącą. Boże Ty jesteś Wszechmogący, ale jest jedna rzecz, której zrobić nie możesz – nie możesz przestać nas kochać, nie możesz przestać wołać nas głosem pełnym miłości i czułości.  Cóż my możemy zrobić, czym odwdzięczyć się z tak wielki dar? Pozwól nam Jezu, byśmy przez tę godzinę, pełnym sercem wyznawali, że jesteśmy w pełni dziećmi Bożymi, że jesteśmy spadkobiercami Królestwa Bożego, że jesteśmy jedno – Jedno w Tobie – Jezu Chryste, i w Bogu Ojcu i Duchu Świętym.

Oddajemy Tobie, w połączeniu z Twoją Ofiarą Eucharystyczną na Ołtarzach całego świata, całych siebie, oddajemy Ci Jezu, ból naszych kolan, chłód przeszywający nasze ciała, oddajemy Ci Jezu nasze ułomności i niedoskonałości, oziębłość naszych serc i umysłów. Przyjmij Duchu Święty naszą miłość, skromną, nieudolną, koślawą, ale naszą. Weź nasze serca – zabierz te dywany i chodniki, pod którymi leżą pozamiatane i schowane brudy naszego życia. Weź to wszystko i jeszcze więcej, nam nic nie zostawiaj. Ty Boże jesteś Bogiem wiernym i potężnym, i nic nie chcesz zatrzymywać dla siebie, więc oddaj nam to potem, ale oddaj nowe, przemienione, pełne blasku i Twojej miłości. Niech dokona się metanoja naszych serc, umysłów, charakterów. Ale to potem, gdy już będziemy ogrzani blaskiem Twojej miłości, gdy będziemy wychodzić z Twojego świętego przybytku – to daj nam wszystko nowe a teraz ogołoć nas ze wszystkiego. Niech nagość naszych dusz woła razem z nami, PRZEPRASZAMY Cię Jezu!

– przepraszamy cię za grzechy nasze, naszych rodzin i całego świata;

– przepraszamy Cię Jezu za grzechy braku gorliwości, gorliwości w modlitwie, w czytaniu Twego Żywego  Słowa;

– przepraszamy za grzechy braku tęsknoty za Tobą Jezu;

– przepraszamy Cię Jezu za brak adoracji Ciebie w Najświętszym Sakramencie;

– przepraszamy Cię  Jezu za strach – strach o tym co pomyślą inni o nas, strach o tym co my sami pomyślimy o sobie, strach przed tym, aby stanąć w prawdzie o samym sobie;

– przepraszamy Cię Jezu, za nasze kłamliwe myślenie o nas samych, za kłamstwa, za którymi się chowamy przed Tobą, przed sobą, bo wstyd?! bo znowu strach?!

– przepraszamy Cię Jezu za brak rozmów z Tobą;

– przepraszamy Cię Jezu za to, że tak często przepraszamy Cię za grzechy innych, za grzechy świata, a jednocześnie zapominamy o swoich. Przepraszamy, że tak często chowamy się za innymi – że tak często przepraszamy za  drzazgi w oczach naszych braci a nie widziany i nie przepraszamy za belką w swoim oku.

Przepraszamy Cię Jezu za brak miłości, bo miłość wszystko wyjaśniła, miłość wszystko rozwiązała, dlatego uwielbiam tę miłość,
gdziekolwiek by przebywała. Jezu, Ty wiesz, jak bardzo lubimy, jak bardzo wzruszamy się przy tej piosence uwielbienia Ciebie. Ale to tylko teks, który nie ma nic wspólnego z naszą postawą.  Dlatego wybacz nam Jezu brak miłości do Ciebie obecnego w naszych braciach, których nie lubimy, wybacz nam brak miłości a nawet grzech zaniechania w stosunku do ludzi żyjących na ulicy.

Boże, przecież my jesteśmy Twoimi najukochańszymi dziećmi. MY- to znaczy my tutaj, w tym kościele, i oni – ci co zostali w naszych domach, ci, którzy w tej chwili złorzeczą na Ciebie i Cię przeklinają, ci – którzy brudni, śmierdzący  i głodni, zapijają swój wstyd braku godności kolejną porcja alkoholu, narkotyków lub inną formą uzależnienia.  Ty nas wszystkich – wszystkich – bez wyjątku – kochasz miłości jedyną, niepowtarzalną, wiesz, że jesteśmy słabi,  że upadamy. Dlatego zawsze biegniesz do nas, by nas podnieść, by pomóc nam wstać. Boże Wielki i Wszechmogący, Ty tak bardzo pragniesz podnosić każdego z nas i nie brzydzisz się brudem naszych grzechów  i dlatego tak bardzo cierpisz przytulony do zimnego kamienia w Ogrodzie Oliwnym, Płaczesz, bo widzisz jak Cię odpychamy. Widzisz jak próbujemy wstawać sami, jak szukamy ratunku w innych ludziach i rzeczach z tego świata. Przepraszamy Cię Jezu za to, że nadal, mimo Twoich licznych zapewnień, nadal myślimy, że  musimy zasłużyć na Twoją Miłość.

Panie Jezu, przychodząc  dziś tutaj do Ciebie, wypowiadamy wszyscy : Fiat, na wzór Najświętszej Maryi Panny. Mamo Nasza Najukochańsza, przytul nas mocno do siebie i pomóż nam trwać przy Twoim Synu w tej ciężkiej godzinie próby. Duchu Święty, Pocieszycielu, daj nam Swoje dary byśmy w pokorze i miłości, pełni świadomi dziecięctwa Bożego, trwali przy Jezusie na modlitwie w Ogrodzie Getsemani. Duchu Święty daj nam łzy oczyszczenia, oczyść nasze serca, otwórz nasze oczy  na Ciebie Jezu Chryste, na indywidulaną, pełną intymności i miłości rozmowę z Tobą.

Dlatego zostawiamy Tobie, do pełnej Twojej dyspozycji, wszystko to, co nas rozprasza, nasze rodziny, prace, problemy, radości i smutki. Niech w naszych sercach i umysłach będzie miejsce dla jednej , jedynej osoby  – dla Ciebie Jezu Chryste.  I dlatego właśnie znowu stajemy przed Tobą w ten czwartkowy wieczór. Pragniemy w sposób szczególny, jakby na nowo, przeżyć cierpienia, opuszczenie i mękę, które podjąłeś dla naszego zbawienia. W czasie tej godziny pragniemy odpowiedzieć na Twoje wezwanie „Czuwajcie i módlcie się”. Dlatego chcemy Cię uczcić i wyznać naszą wiarę i miłość  do Ciebie, obecnego wśród nas w Najświętszym Sakramencie. Obiecałeś pozostać wśród nas aż do końca wieków. Pragniemy podziękować Ci za to i przeprosić Cię za brak naszej miłości i słabą wiarę. Umocnij i oczyść nas mocą Twojego Ducha Świętego. Oświeć oczy umysłu naszego, abyśmy chwalili Cię nie tylko ustami, ale i świętością naszego życia.

Nasza modlitwa ma być dialogiem – rozmową z Tobą, dlatego najpierw Ty, Panie, przemów do nas w swoim zbawczym słowie. Ewangelia według Świętego Łukasza (11,47-54) „Jezus powiedział do Faryzeuszów i uczonych w Prawie:« Biada wam, ponieważ budujecie grobowce prorokom, a wasi ojcowie ich zamordowali. Zatem dajecie świadectwo i przytakujecie uczynkom waszych ojców, gdyż oni ich pomordowali, a wy im wznosicie grobowce. Dlatego też powiedziała Mądrość Boża: Poślę do nich proroków i apostołów, a niektórych z nich zabiją i prześladować będą. Tak na to plemię spadnie kara za krew wszystkich proroków, która została przelana od stworzenia świata,  od krwi Abla aż do krwi Zachariasza, który zginął między ołtarzem a przybytkiem. Tak, mówię wam, zażąda się zdania z niej sprawy od tego plemienia. Biada wam, uczonym w Prawie, bo wzięliście klucze poznania; sami nie weszliście, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli».  Gdy wyszedł stamtąd, uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli gwałtownie nastawać na Niego i wypytywać Go o wiele rzeczy.  Czyhali przy tym, żeby Go pochwycić na jakimś słowie”.

Panie Jezu, trudna ta Twoja mowa. Czemu nam Ją dałeś? Przecież nie mamy już proroków na miarę Abrahama, Eliasza, Mojżesza, Malachiasza, Dawida, Samuela, Izajasza, Ezechiela, Jeremiasza, Abdiasza, Jozuego , Daniela, Elizeusza. Przecież nasi ojcowie, nikogo nie pomordowali, my nie wznosimy pomników. Przecież my już wiemy, że nie wolno czcić innych ludzi. My uwielbiamy Ciebie Jezu Chryste.  Więc o co chodzi? Wybacz nam Jezu,  z jednej strony brak poznania Ciebie a z drugiej strony naszą pychę i nasz egocentryzm? Jakże byśmy się cieszyli Jezu, gdybyś już nie posyłał nam proroków, bo wówczas byśmy mogli zwolnić się po części z odpowiedzialności za nasze czyny, bo przecież nie wiedzieliśmy; nikt nam nie powiedział, źle zinterpretowaliśmy albo właśnie tak zinterpretowaliśmy. Przepraszamy Cię Jezu, za brak naszej osobistej  rozmowy z Tobą, przepraszamy Cię, że nie przebywamy w Twoim towarzystwie, że nie zapraszamy Ciebie do naszego życia, tak naprawdę. Panie Jezu, ile w nas jest z faryzeusza a ile z uczonego w piśmie? Przepraszamy Cię Jezu, że nie czytamy Twojej Ewangelii, bo przecież nie mamy czasu.  A ile razy jest tak, że jak już czytamy, bo przez naszego Anioła Stróża, którego nam dałeś z miłości do nas, to z pośpiechu zapominamy zaprosić Cię do tej rozmowy? Przepraszamy Cię Jezu, że podczas naszych spotkań tak naprawdę stoisz z boku, osamotniony, a my w pośpiechu – odczytane, pomodlone – zadanie wykonane. Jak faryzeusze. Ile razy Jezu, odłożyliśmy rozmowę z Tobą, mimo, że serce wyrywało się do Ciebie, a żal, płacz, smutek, pytania, na które pragnęliśmy dostać odpowiedź, nie opuszczały nas ani na chwilę. A my, jak uczeni w prawie – najpierw jeszcze jedna koronka, jeszcze jedna „ modlitwa nie odparcia”. Ile razy nasi bliscy chcieli z nami porozmawiać, pobyć z nami, tak po prostu. A my – nie, bo przecież jeszcze muszę odmówić różaniec, jeszcze jedna litania, jeszcze nowenna.

Panie Jezu  Ty powiedziałeś do Alicji Lenczewskiej, że modlitwa jest ofiarą. A Ty przecież pragniesz bardziej miłosierdzia niż ofiary (Mt 12, 7). To nie znaczy, że jej nie chcesz. Jest Ci miła i to bardzo, ale w wolności i miłości. Przepraszamy Cię Jezu, że tak często nasza ofiara jest Ci oddawana „na zaciśniętych zębach”, bez miłości a jedynie z konieczności wypełnienia obowiązku. Przepraszamy  Cię Panie Jezu, że tak mało angażujemy naszych aniołów  Stróżów, że tak rzadko pytamy się ich o podpowiedzi. Bo Panie Jezu, prawda jest taka, że często nie pytamy się Ciebie o zdanie ani Maryi,  którą nam dałeś za Matkę, bo uważamy, że to tak takie błahe, że przecież macie ważniejsze rzeczy na głowie. A to przecież nie prawda. Bo każdy z nas jest Dla Ciebie Tato najważniejszy, i nie ma problemu ważniejszego niż, ten który akurat teraz nas trapi.  Przepraszamy Cię za to, że tak mało wierzymy w Twoją nieograniczoną niczym Miłość do każdego z nas. Przepraszamy Cię Jezu, że wszystko wiemy najlepiej. Przepraszamy Cię, że tak często stajemy w stosunku do innych w postawie uczonych w piśmie. Przepraszamy Cię, że tak często wiedzę – klucz poznania- traktujemy jako cel sam w sobie a nie jako środek do poznania Ciebie. Wiara bez uczynków jest martwa. Co z tego, że będziemy mieć wiedzę, jak nie przyjmiemy jej do siebie, jak ona nie przybliży nas do Ciebie ani na milimetr. Przepraszamy Cię Jezu, ż budujemy pomniki w naszych sercach i umysłach różnym ludziom, bo pięknie mówią o Tobie, bo doświadczyli Twojej żywej obecności w swoim życiu i nie wstydzą się o tym mówić. Wybacz nam, że zachwycamy się nimi, ale kiedy nam przyjdzie wprowadzić zmiany w swoim życiu –  to wycofujemy się tyłem, bo przecież tak nam wygodnie, tak jest dobrze. Wybacz nam Jezu, że nie pragniemy zmieniać swojego życia, zgodnie z tym co Ty mówisz do nas przez swoich proroków, i tych z kart Starego Testamentu, ale i tych bezimiennych,  których codziennie do nas posyłasz. Wybacz nam Jezu, że tak często przypominamy ślepego, który prowadzi ślepego. Wybacz nam Jezu …..

Witaj Jezu ukochany! Patrzymy na Ciebie Jezu w Hostii ukrytego i wsłuchujemy się w Twoją boską ciszę. W oczach tego świata wiecznie milczysz, nie słychać bowiem dźwięku ani jednego słowa, ani jakiegokolwiek szelestu ludzkiej mowy. Z Matką Marią od Krzyża powtarzam: „O Milcząca Hostio biała na kolanach wielbić Cię, Tyś tak biedna taka mała a w Twym cieniu kryje się Ten, co rządzi całym światem, Bóg wszechświata. Stwórca nasz, przed którego majestatem aniołowie kryją, przed którego majestatem aniołowie kryją twarz”. Gdy stajemy przed Tobą Hostio, ogarnia nas jedynie wielka cisza. Choć jesteś wcielonym Słowem, które rządzi całym światem, które niebu i ziemi wydaje rozkazy, jednak miłujesz ciszę, zamieszkujesz w ciszy – cenisz milczenie. Najważniejsze tajemnice Twojego ziemskiego życia dokonały się w najgłębszej ciszy. Gdy ta głęboka cisza zalegała wszystko, a noc w sowim biegu dosięgnęła połowy, Ty Wszechmocne Słowo, zstąpiłeś z nieba z Królewskiej Stolicy (Mdr 18, 14-15). W milczeniu przyjąłeś ludzkie ciało i rozpocząłeś dzieło zbawienia człowieka. Tam w Ogrójcu w samotności i milczeniu prowadziłeś nieustanny wewnętrzny dialog w Duchu Świętym godząc się na bolesną mękę i okrutną śmierć, Dziękujemy Ci za To.

Z Ewangelii św. Łk. 36-50 „Miłosierny Panie, potrzebuję Twojego przebaczenia. Ty wiesz najlepiej i wiesz, że tyle razy odchodzę od Ciebie przez złe wybory. Powrót do łaski przez sakrament Pokuty jest tym dobrem, za który zawsze pragnę Ci dziękować”.

Boski Więźniu miłości, chcesz odkryć przed nami skarb, jaki jest ukryty w tajemnicy pokornej adoracji Ciebie w Najświętszym Sakramencie chcesz napełniać nieustannie każdą duszę sobą i swoją miłością, dlatego my, jak i św. Małgorzata Alacoque pragniemy spędzić wszystkie chwile naszego życia, nieustannie, w dzień i w nocy, cały czas pocieszając Cię, adorując, miłując, wystawiając i oddając Ci chwałę.

Jednocześnie wiemy Panie, że jesteś opuszczony, spotykasz się z obojętnością, zapomnieniem, nie jesteś dostatecznie poznany, dlatego prosimy Cię, dotknij każdej duszy, aby pomimo nędzy i słabości kierowała się ku Tobie, swemu Stwórcy i Panu. Spraw, niech płomienie Twej miłości ogarną serca obojętne i grzeszne, niech je rozpalą i uzdolnią do przyjęcia Twej miłości i łaski.

Pragniemy pocieszać Twoje zranione serce:

– w świecie, który ucieka przed ofiarą, bólem i poświęceniem, przyjmij nasze całkowite oddanie i zgodę na każdy los,

– w świecie pełnym bezbożności, konsekruj nas Panie dla Siebie,

– w świecie, w którym ludzkie krzykliwie szukają sukcesów i splendoru, spraw abyśmy potrafili być najmniejszymi,

– w świecie, gdzie nieczystość zalewa i brudzi tak wiele dusz, spraw, byśmy pozostali czyści dla Ciebie,

– w świecie, w którym każdy wypiera się przy swoim zdaniu, nie chce wstąpić, daj zachować czystość, pokorę i cichość,

– w świecie, który lekceważy i pomija to co duchowe i święte, pozwól nam zadośćuczynić Tobie,

– w świecie, który rani Twoje Najświętsze Serce poprzez krytykę kościoła, kapłanów, i nas samych daj nam być narzędziami pokoju, prawdy i miłości,

– w świecie, w którym ludzie są uzależnieni od komputerów, smartfonów, mediów, narkotyków, alkoholu, seksu daj nam być czystymi i wolnymi,

– w świecie stworzonym przez Ciebie, w którym nie ma miejsca dla Ciebie, nie ma miłości w rodzinach daj łaskę nawracania miłości bliźniego,

– w świecie, w którym wielu nie korzysta z sakramentów świętych pojednania i pokuty, Eucharystii daj nam być świadkami łask płynących z tych sakramentów,

– w świecie, w którym króluje kult pieniądza i władzy, daj nam pozostać ubogimi i prostymi,

– w świecie pełnym niewdzięczności i pretensjonalności, pozwól nam trwać niezmiennie przy Tobie,

– w świecie, w którym usuwa się sacrum z przestrzeni i publicznej profanuje krzyże i świątynie, demoralizuje młodzież i dzieci, rujnuje religię ze szkół, zabija nienarodzone dzieci pragniemy być znakiem twej obecności,

– w świecie rozdartym przez konflikty wojny domowe, na Ukrainie, na Bliskim Wschodzie, pozwól nam być  zaczynem  komunii zgody i pokoju.

– w świecie, w którym nawet bliscy są często sobie obcy, chcemy przybliżać Ciebie innym,

– w świecie stworzonym przez ciebie, w którym już nie ma miejsca dla Ciebie daj łaskę przyznawania się do Ciebie.

O Jezu Prawdo wiekuista, Żywocie Nasz, błagamy i żebrzemy miłosierdzia Twego dla grzeszników. O serce najświętsze źródło miłosierdzia z którego tryskają promienie łask niepojętych na cały ludzki rodzaj, błagamy Cię o światło dla biednych grzeszników. O Jezu pomnij na gorzką mękę swoją i nie dozwól, aby ginęły dusze odkupione tak drogocenną krwią Twoją najświętszą. Pomódlmy się za naszą Ojczyznę targaną powodziami, za ludzi którzy w powodzi stracili dach nad głową, za nasze miasto, aby Bóg ochronił je od powodzi, za kapłanów obydwu parafii, ks. Rafała, za wszystkich prześladowanych kapłanów szczególnie za ks. Michała Olszewskiego i za osoby uwięzione i za nas tu obecnych. Amen