Archive for month: luty, 2024

Najdroższy Jezu, Zbawicielu Nasz witamy Ciebie. Przychodzimy do tej Świątyni na spotkanie z Tobą. Bądź Uwielbiony ukryty w Najświętszym Sakramencie. Pragniemy wielbić Ciebie. Wielką łaską jest dla nas czuwanie tutaj. Podczas tej Adoracji obecni przy Twoim Sercu pragniemy  przeżyć te chwile w pokoju i pojednaniu. Wołamy w pokorze przyślij do naszych serc swego Ducha Świętego. Niech swoim żarem miłości odnowi naszą modlitwę niech nas zjednoczy z Tobą. Panie swoją obecnością tutaj pragniemy wynagradzać Ci za dary jakie otrzymujemy od Ciebie. Jednorodzony Synu Boży, naucz nas dawać a nie liczyć, walczyć a nie ranić, pracować a nie szukać spoczynku, ofiarować się a nie szukać nagrody innej prócz poczucia, że spełniamy Twoją najświętszą wolę. Otrzymaliśmy od Ciebie Panie dobrodziejstwa : stworzenie, odkupienie za które pragniemy ofiarować czas, czas naszej adoracji.

Ewangelia wg św. Łukasza (Łk 16,19-31): Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”. Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać”. Tamten rzekł: „Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca! Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki”. Lecz Abraham odparł: „Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają!” „Nie, ojcze Abrahamie – odrzekł tamten – lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą”. Odpowiedział mu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą”».

Dzisiejsza Ewangelia to parabola, która ujawnia rzeczywistość człowieka po śmierci. Jezus opowiada nam o nagrodzie lub karze, które na nas czekają w zależności od tego jak się zachowaliśmy. Kontrast między bogaczem a biednym jest bardzo wyraźny. Luksusy i obojętność bogacza; żałosna sytuacja Łazarza, z psami, które liżą mu wrzody (por. Łk 16,19-21). Wszystko nasiąknięte jest głębokim realizmem, który sprawia, że wczuwamy się w sytuację. Możemy zastanawiać się gdzie byśmy byli będąc jednym z dwóch bohaterów przypowieści? Nasze społeczeństwo nieustannie przypomina nam, że mamy żyć w komforcie i dobrobycie, ciesząc się, beztroscy. Żyć dla siebie samego, nie zajmować się innymi, lub martwić się o tyle by mieć spokojne sumienie, ale nie z poczucia sprawiedliwości, miłości i solidarności. Dziś przedstawia się nam potrzebę słuchania Boga w tym życiu, potrzebę zmiany i wykorzystania czasu, który On nam daje. Bóg wzywa do odpowiedzialności. W tym życiu w grę wchodzi życie. Panie Jezu, wyraźnie mówisz o istnieniu piekła i opisujesz niektóre z jego cech: cierpienia, których doświadczają zmysły – «niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu (Łk 16:24) – i jego nieskończoność – «między nami a wami zionie ogromna przepaść» (Łk 16,26). Grzegorz Wielki tłumaczy, że «mówi się to tym, aby nikt nie mógł się usprawiedliwiać z powodu swojej niewiedzy». Musimy uwolnić się, aby móc miłować bliźniego. Należy reagować na cierpienie biednych, chorych czy porzuconych. Byłoby dobrze przypominać sobie często tę przypowieść, żeby dodawała nam poczucia odpowiedzialności za nasze życie. Wszyscy doczekamy momentu śmierci. I powinniśmy zawsze być przygotowani, ponieważ pewnego dnia będziemy sądzeni.

W okresie Wielkiego postu każdy z nas wierzących ma postanowienia, które chcemy składać na ofiarę. Analizujemy swoje postępowanie pragniemy zmiany na lepsze, myślimy ile w nas niedoskonałości znużenia. Każdy z nas wychodzi na swoją pustynię aby analizować swoje życie., wierzymy, że jest to czas nawrócenia i pojednania. W takich momentach widać jacy jesteśmy słabi i podatni na upadki. Święta Weronika niewiele mogła uczynić dla Ciebie Panie Jezu podczas Twojej drogi na Golgotę. Otarła litościwie Twoją twarz. Patronko dobrych uczynków uproś nam łaskę miłosiernego spojrzenia na tych, którzy potrzebują naszej pomocy. Wiemy także, że wszelkie gesty miłosierdzia maja moc przenikającą. Zostawiają ślad w naszej duszy. Czyniąc ją piękniejszą i radośniejszą. Jednak często brakuje nam odwagi, by zainteresować się sprawami bliźnich, by odpowiedzieć na ich prośby, by pomóc. Lękamy się zaangażować w czyjeś życie. Czasami wolimy obojętność i udawany spokój a niżeli ryzyko zbliżenia się do kogoś i udzielenia mu pomocy. Dlatego przepraszamy Ciebie, Panie Jezu. Być Twoim uczniem Panie to naśladować Ciebie do głębi., być twoim uczniem to upodobnić się do Ciebie. Posłuszeństwo nie jest łatwe, ale chcąc być przy Tobie winniśmy się cały czas uczyć pokory, posłuszeństwa. Jest to trudne ale możliwe. My jesteśmy nadzieją naszego kościoła, tylko w ten sposób możemy świadczyć o Tobie nasz Panie. Wiara jest darem dla człowieka, zjednoczenie może zbawić ludzkość. Powinniśmy jednoczyć się w kościołach   w naszych rodzinach, w swoich sercach.

Czas spędzony w Twojej obecności jest czasem miłosierdzia dla każdego z nas. Wyruszamy w drogę z Tobą Panie. Nasze oczy otwierają się. Rozważania i postanowienia motywują nas do działania. Dokonuje się w nas przemiana. Rozmyślanie powstrzymuje nas przed ucieczka od naszych zmartwień i niedoli. W nawróceniu jest nasze ocalenie w ciszy i ufności jest nasz siła wiary. Kto miłuje Boże Serce, będzie starł się Temu Sercu wynagradzać. Panie daj nam oczy, aby widzieć, daj serce by kochać oddech by przetrwać. Daj nam swoje  tchnienie do modlitwy, której Ty jesteś nadtchnieniem i Twój Duch, który rodzi się w nas. Bądź pozdrowiona Miłości Wiekuista, Słodki Jezu nasz, który raczyłeś zamieszkać w naszych sercach. Panie Jezu opoko nasza i skało schronienia przyjmij wołanie Twoich dzieci znajdujących się w ręku zła i wybaw nas w swojej łaskawości, Przez Chrystusa Pana Naszego. Amen

Witamy Cię, Panie Jezu w Najświętszym Sakramencie Ołtarza! Bądź uwielbiony, w Trójcy Świętej Jedyny, miłosierny Boże, niezgłębiony, niezmierzony, niepojęty. A zatapiając się w Tobie, umysł ich pojąć Cię nie może, więc powtarzają bez końca swe wieczne: Święty. Bądź wysławiony, miłosierny nasz Stwórco i Panie. Wszechmocny, a pełen litości, niepojęty. Miłować Ciebie to istnienia naszego zadanie, Śpiewając swój wieczysty hymn – Święty… Bądź błogosławiony, miłosierny Boże, Miłości wiekuista, Tyś ponad niebiosa, szafiry i firmamenty. Tak Cię wysławia rzesza duchów czysta, swoim wiecznym hymnem – trzykroć Święty.

Środą Popielcową rozpoczęliśmy kolejny w naszym życiu okres Wielkiego Postu, szczególny czas łaski, czas nawrócenia, podjęcia postanowień związanych z naszym nawróceniem i pokutą. Chcemy jak najlepiej przeżyć ten czas i przygotować się do Świąt Zmartwychwstania Pańskiego.

Uznając chwałę Twego Najświętszego Imienia chcemy Je uczcić w tym Sakramencie Miłości. Ufamy Tobie i polegamy na Tobie, dlatego przyszliśmy do Ciebie Jezu, aby oddać Ci cześć i chwałę, aby trwać na modlitwie w Ogrodzie Getsemani, Twojej modlitwie do Ojca. Ty, Panie potrzebujesz również naszej obecności w tym ważnym momencie modlitwy do Ojca. Twoja modlitwa wpływa na nasze życie, na pełnienie woli Ojca w naszym życiu. Chcemy wejść w tę modlitwę, w niej być i trwać przy Twoim Sercu. Tak często gubimy się w gąszczu naszych myśli, spraw, potrzeb, że zapominamy o nasłuchiwaniu bicia Twojego Serca.

Pragniemy przepraszać Cię za nasze grzechy, grzechy naszych bliskich, za to, że w naszych domach mało czasu poświęcamy Tobie. Chcemy zadośćuczynić za te momenty życia, kiedy wątpiliśmy w Twoje zaufanie. Przebacz nam Jezu, że często szukamy siebie, a nie Ciebie. Ucz nas pokory wobec tego wszystkiego, co się wokół nas dzieje. Daj nam serca wrażliwe na Twoje Słowo, otwórz je na to, co Ty, Panie  nam chcesz dać. Niech Twój Święty Duch ożywia nas, nasze serca, ożywia naszą modlitwę. Maryjo, Matko Jezusa i nasza Matko, Oblubienico Ducha Świętego, zamknij nas w swoim Niepokalanym Sercu i nie wypuszczaj z Niego na wieki. Kształtuj nasze serca i przemieniaj nasze myślenie.

Uczestnicząc w Godzinie Świętej odpowiadamy na prośbę i wyraźne żądania zawarte w objawieniu, jakiego doznała św. Małgorzata Maria Alacoque w Paray-le-Monial w 1674 roku. Skarżąc się na niewdzięczność, oziębłość i wzgardę ludzi za wielką miłość im okazaną, domagałeś się Panie Jezu, zadośćuczynienia i wynagrodzenia. Jako formy zadośćuczynienia wymieniłeś częstą Komunię świętą, szczególnie „w każdy pierwszy piątek miesiąca” oraz czuwanie nocne w każdy czwartek godzinę przed północą. Przez uczestnictwo w tej godzinie staramy się realizować istotę tych żądań. Staramy się obudzić w sobie miłość do Ciebie, nasz Zbawicielu, wyrażającą się w zadośćuczynieniu i wynagrodzeniu za swoje i cudze grzechy. Pragniemy dziękować Ci za wszystko co dla nas uczyniłeś i przeprosić za brak naszej miłości i słaba wiarę.

Niech nasza modlitwa będzie dialogiem – rozmową z Tobą, lecz Ty, Panie najpierw przemów do nas w sowim zbawczym słowie. Słowa Ewangelii według św. Łukasza (10, 30-37) „Jezus, nawiązując do tego, rzekł: „Pewien człowiek schodził z Jeruzalem do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko go obdarli, lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół umarłego, odeszli. Przypadkowo przechodził tą drogą pewien  kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na to miejsce i zobaczył go, minął. Pewien zaś Samarytanin, wędrując, przyszedł również na to miejsce. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem, potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go. Następnego zaś dnia wyjął dwa denary, dał gospodarzowi i rzekł: „Miej o nim staranie, a jeśli co więcej wydasz, ja oddam tobie, gdy będę wracał”. Kto z tych trzech okazał się według twego zdania, bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców? On odpowiedział: „Ten, który mu okazał miłosierdzie”. Jezus mu rzekł: „Idź, i ty czyń podobnie”.

 Panie Jezu, w tej przypowieści o miłosiernym Samarytaninie pokazujesz jak kochać drugiego człowieka. Z postawy Samarytanina wynika, że miłosierdzie jest koniecznością wyjścia do każdego zranionego człowieka, aby zaopatrzyć jego rany i pielęgnować go zarówno pod względem fizycznym jak i duchowym.  Idź, i ty czyń podobnie. Słowa te skierowane są również do każdego z nas. W dzisiejszych czasach cudza niedola, nieszczęście i krzywda nie zawsze budzą odruch współczucia i pragnienie przyjścia z pomocą. Serce współczesnego człowieka jest chore na brak miłosierdzia, a równocześnie współczesny świat woła o to miłosierdzie.

Ksiądz Michał Sopoćko, zafascynowany orędziem Bożego Miłosierdzia, jako gorliwy Apostoł Miłosierdzia pisał: Dziś w dobie panowania nienawiści rozlega się hasło, wielkie wołanie o miłość człowieka do człowieka. Postulował, aby ludzie w swoim życiu naśladowali Boga, w Jego największym relatywnym przymiocie – praktykowaniu miłosierdzia. Proponował on, aby każdy czyn miłosierny polecić Bogu na modlitwie: Mamy przede wszystkim pomodlić się do Tego, który jest pierwszym i głównym sprawcą naszej świętości, przed rozpoczęciem każdego dobrego czynu miłosierdzia. Mamy gorąco i usilnie się modlić, aby Bóg uczynki nasze doprowadził do pomyślnego końca. Po ukończeniu pracy odnośmy chwałę stąd płynącą do Boga i nie wynośmy się z dobrego jej wysiłku.  Jego zdaniem: Kult Miłosierdzia Bożego to odtworzenie w sobie rysów obrazu Jezusa Miłosiernego. Światu nie potrzeba filozofów, co świętych, którzy wśród nas byliby żywym obrazem Zbawiciela. Według niego prawdziwy kult Boga nie może istnieć bez praktyki miłosierdzia względem bliźnich. Ks. Sopoćko był spowiednikiem i kierownikiem duchowym św. Faustyny Kowalskiej. Doprowadził do namalowania obrazu Jezusa Miłosiernego,  zabiegał o ustanowienie Święta Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Dziękujemy Ci, Panie, że udzieliłeś temu kapłanowi wielkiego światła i przez niego przeprowadziłeś to dzieło, pomimo trudności i przeciwności.

Błagamy, aby Miłosierdzie Twoje ogarnęło tych wszystkich, którzy chodzą w ciemności. Będziemy powtarzać: „Błagamy Miłosierdzie Twoje”

• za tych, którzy atakują prawo chroniące życie dziecka poczętego;
• za rozpowszechniających pornografię, która kształtuje nieodpowiedzialne postawy wobec drugiego człowieka i jest przyczyną odrażających przestępstw kryminalnych;
• za tych nauczycieli i wychowawców, którzy hołdują tzw. nowoczesnym prądom w wychowaniu młodzieży;
• za wszystkich, którzy wpajają w serca i umysły treści sprzeczne z przykazaniami Bożymi;
• za promujących ideologię wypaczającą tradycyjny model małżeństwa i rodziny;
• za organizujących parady wolności, czarne marsze oraz biorących w nich udział;
• za muzyków, twórców gier komputerowych, bajek dla dzieci z okultystycznym przesłaniem, wpływających negatywnie na psychikę dziecka;
• za polityków i państwa, prowadzące bezwzględną politykę regulacji poczęć i eliminację płodów ludzkich ze względu na płeć oraz wady genetyczne.

Boże Ojcze nasz, uznajemy, że wszyscy zgrzeszyliśmy przeciwko Tobie, błagamy o przebaczenie i przepraszamy Cię: Będziemy powtarzać: Przepraszamy Cię, Boże Ojcze.

• za to, że jesteśmy niewdzięczni za Chleb z Nieba, który nam zsyłasz na Życie wieczne;
• za to, że jesteśmy niewdzięczni za chleb powszedni, którym nas karmisz, jednocześnie oskarżając Ciebie za głód na Ziemi;
• za to, że mając wiele nie jesteśmy miłosierni wobec potrzebujących braci;
• za to, że ciągle siebie sami uniewinniamy, a oskarżamy Ciebie lub innych ludzi o własne błędy i braki;
• za to, że nie potrafimy przebaczać, a sami chcemy, żebyś nam przebaczył;
• za to, że wystawiamy Ciebie na próbę przy każdej okazji;
• za to, że nie pamiętamy o Tobie w godzinie życiowej próby i nie prosimy Ciebie o przyjście nam z pomocą, ale jesteśmy przekonani, że sami z siebie poradzimy sobie we wszystkim;
• za to, że nie szukamy Twojego Słowa, a kiedy sam Je dajesz nam, to nie chcemy Go przyjąć i Go odrzucamy;
• za to, że nie ufamy Twoim pouczeniom, a wybieramy ciągle po swojemu;
• za to, że nie jesteś na pierwszym miejscu w naszym życiu;
• za to, że oskarżamy Cię o zło i cierpienie całego świata;
• za wszelkie nieczyste myśli i czyny;
• za wszelkie grzechy płynące z nadużycia alkoholu;
• za naszą oziębłość i pogardę względem Ciebie w tym wszystkim…

Przepraszamy Cię Ojcze nasz i błagamy o miłosierdzie dla nas i całego świata!

Panie Jezu, dzisiaj zapraszasz nas do skupienia się na relacji z Tobą. Kto chce być Twoim uczniem i iść za Tobą, ma zaprzeć się samego siebie, co dnia brać krzyż swój i Ciebie naśladować. Potrzebna jest koncentracja na tym co do nas mówisz, a potem podejmować wysiłki, aby czynić to, czego Ty, Panie chcesz. Jest to droga wyznaczająca kierunek naszego życia, aby idąc nią uczyć się, jak wbrew sobie. naśladować Ciebie. Według siostry Faustyny, zaparcie siebie to złączenie swojej woli z wolą Bożą. Panie Jezu, Ty pouczyłeś św. Faustynę o tym, aby nie opierała się na ludziach, lecz całkowicie zdała się na Twoją wolę. Wola Boża w życiu człowieka musi być na pierwszym miejscu, o czym Ty, Panie zaświadczyłeś w Ogrójcu.

Panie Jezu, Ty pragniesz miłosierdzia, a nie ofiary. Z miłością patrzysz na serce człowieka i cierpliwie zapraszasz do zmiany myślenia i postępowania. Trwamy w okresie Wielkiego Postu i mamy wiele okazji, aby coś zmienić, nawrócić się. Przynajmniej trzy razy dziennie odmówmy sobie jakiejś drobnej przyjemności, takiej jak jeszcze jeden papieros czy jakiś smakołyk, aby ujarzmić swego ducha i zapanować nad sobą z miłości do Pana. Każda z tych małych „śmierci” niech będzie próbą przygotowującą na ostateczną śmierć. Umieranie jest sztuką, zaś aby ją dobrze opanować, musimy umierać codziennie.